Сачыненне на тэму «Ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп’ютара»

XXI стагоддзе. Век касмічных хуткасцяў і камп’ютэрных тэхналогій, век, у якім кожны дзень максімальна насычаны рознага роду інфармацыяй, падзеямі, стрэсамі. І дзе знайсці чалавеку ціхае прыстанішча, каб памарыць, падумаць пра добрае і вечнае?

Не так даўно, у канцы мінулага стагоддзя, многія навукоўцы, аслепленыя велізарнымі магчымасцямі кіно, тэлебачання і камп’ютара, прагназавалі знікненне кніжнай культуры наогул. Для чаго, здаецца, кнігі з паперы, калі можна проста паглядзець фільм або нават усю нацыянальную бібліятэку запісаць на адзін крышталь. Так, магчымасці інфармацыйных тэхналогій сёння дасягнулі такіх вышынь, куды не зазіралі нават навуковыя фантасты. Але мне ўсе ж верыцца, што кнігі назаўседы застануцца вялікім набыткам чалавечай культуры.

Як прыемна пахне новенькае выданне! Якія яркія і прыгожыя ў гэтай кнізе ілюстрацыі! Мне падабаецца, як з ціхім шолахам перагортваюцца старонкі. Я заўсёды радуюся, калі ў мае рукі трапляе новая кніга, таму што я знаходжу ў ёй мудрага і добрага сябра — якое б стагоддзе ні стаяла за окном.

Кампутар — гэта, безумоўна, гіганцкае дапамога ў навуцы, адпачынку, атрыманні інфармацыі, у тым ліку і чытанні. Але кніга — гэта не толькі праца пісьменніка, гэта яшчэ і працу ілюстратара, выдаўца, гэта сумесны твор, якое можна пакратаць, патрымаць у руках, пагартаць, нарэшце, прачытаць. Чытаць толькі ў камп’ютэрных, электронных бібліятэках, несумненна, зручна, хутка, не трэба купляць дарагую кнігу, калі табе проста хочацца яе прачытаць, але гэта ў той жа час параўнальна хіба толькі з тым, што ты слухаеш музыку толькі праз кампутар і ні разу не наведаў канцэртная зала, глядзіш карціны ў кампутары і не бачыў іх вісяць ў музейных залах, што-то ў такім ужыванні, навучанні есць ненатуральнае, сурагатнае. Усё роўна, што гуляеш у кампутарным лесе і любуешся малюначкам ў кампутары.