У гэты дзень, як і заўсёды, я прыйшоў са школы дадому і сеў за кампутар. Урокаў было зададзена трохі, і я вырашыў пагуляць. Але нечакана маю ўвагу прыцягнуў дзіўны стук, які чуўся з балкона. Там у нас кармушка для птушак, але на гэты момант у ёй корму не было, але не было і птушак. Паляпванне працягвалася. Мне зрабілася не па сабе : у кватэры нікога, я ў адзіноце, у выпадку чаго і клікаць на дапамогу нікога. Я на дыбачках пачаў набліжацца да балконнага вакна. Ужо пасярод пакоя я зразумеў, у чым справа. На тэрмометры за акном вісела сініца і пастуквала дзюбаў па шыбе. Напэўна, яна мяне не бачыла праз шкло, таму не спалохалася і працягвала стукаць. Якой ж трэба быць учэпістай, каб утрымацца на тэрмометры.
Сонца шчодра асвятляла сініцу. « Я разгледзеў яе зялёную спінку, жоўтае брушка, падзеленае ўздоўж чорнай паласой. У сініцы былі чорныя вочы, з металічным бляскам галава, шыя, горла, белыя шчочкі ». Я зрабіў яшчэ некалькі крокаў да гаўбечных дзвярэй, але сініца пырхнула і паляцела прэч.
Я паглядзеў на тэрмометр. Нягледзячы на тое, што на яго падалі сонечныя прамяні, ртутны слупок паказваў мінус дзесяць. Мой погляд зваліўся на пустую кармушку. Магчыма, сініца такім чынам нагадвала мне, што настаў час птушынага абеду? Я апрануўся, выйшаў на балкон, насыпаў у кармушку насення. Мы спецыяльна купляем на рынку насенне для птушак. Паклаў яшчэ некалькі кавалачкаў сала. Сініцы, каб вы ведалі, ласуюцца ім. Вярнуўшыся ў свой пакой, я пачаў назіраць за кармушкай. Сініцы ляцелі адна за другой, а вось вераб’і не адважваліся наблізіцца да насення. Яны сядзелі наводдаль, на гаўбечных подыюме і нібы прыкідваліся, што ўся гэтая мітусня іх не цікавіць, усё гэта ім абыякава. Але потым, выбраўшы момант, вераб’і дружна кідаліся да кармушкі, і ўжо тады сініца даводзілася цярпліва чакаць сваю чаргу.
Я сеў за кампутар. Час ад часу паглядаў у акно. І ўсміхаўся.