Амаль кожны выхадны мы праводзім у лесе, там у нашай сям’і ёсць свае запаветныя сцяжынкі. Уваходзячы ў лес, мы вітаем знаёмыя дрэўцы. Мы нават далі імёны упадабаным нам дрэвах. Векавы дуб — волат носіць імя казачнага цара Берандзея, бярозку назвалі Снягуркай. А вось ялінкі — падлеткі ўздоўж сцяжынкі да ляснога возера Чорнае атрымалі імя Сяброўкі — зелянушкі. Аднойчы мы дапамаглі працаўнікам мясцовага лясніцтва збіраць жалуды. Іх затым адправілі ў іншыя лясніцтва для атрымання саджанцаў дуба.
Узімку дуб Берандзей спіць, але, калі дакранешся рукой да ствала, адчуеш, што кара цёплая. У яе складках знаходзяць прытулак розныя казуркі, а цяп пад дубам засыпаны карычневай разьбяны лістотай. Вецер сухія дубовае лісце падымае і заносіць ў ельнік. Яны, быццам навагодняе ўпрыгажэнне, стаіліся ў ігліцы ялінак сябровак — Зелянушак. Акрамя дубовых, у ёлачных галінах хаваюцца і сухое лісце бяроз, клёнаў, асін. У цёплы час года сяброўкі — зелянушкі здаюцца несамавітымі, іншы госць лесу хутчэй за ўсё не зверне на іх увагі. Хіба могуць яны параўнацца з велічным дубам Берандзея або з прыгажуняй — бярозкай Снягуркай!
Узімку ўсё мяняецца. Цёмная зеляніна ігліцы прыцягвае да сябе погляд, яна як бы адагравае цябе ў сцюжу. Вось мы і вырашылі напярэдадні Новага года ўпрыгожыць сябровак — Зелчнушак рознакаляровым серпантынам. Якое ж было наша здзіўленне, калі, прыйшоўшы ў чарговы выхадны ў лес, мы не ўбачылі на звыклым месцы адну з сябровак — Зеленушек. Ёлку хтосьці высек. На пяньку ляжала сумная снежная шапка, на суседняй ёлцы сядзелі, надзьмуўшыся вераб’і . Здавалася, яны таксама гаравалі разам з намі. Мы, вядома, упрыгожылі серпантынам тыя, што засталіся ялінкі. А калі вярталіся дадому, купілі ў краме маленькую ялінку ў кадушцы. Яна яшчэ такая маленькая, што упрыгожваць яе мы не сталі. Зіму яна правядзе ў нашай кватэры, а вясной мы аднясем ялінку ў лес і пасадзім наўзамен ссечанага дрэва. Будзе сяброўкі — Зелянушкі новая сястрычка.