Свет, у якім ты жывеш мае для цябе велізарнае значэнне. Навакольныя цябе прадметы — сябры і памочнікі, слухачы і гледачы. Кожны чалавек ўладкоўвае свой свет так, як яму зручна, як яму падабаецца. Таксама і са мной. У мяне ёсць свой невялікі свет — гэта мой пакой. Спачатку яго ладзілі для мяне бацькі. Яны напоўнілі яго цацкамі, спартовым кутком, кнігамі. Паступова я стала прымаць удзел у прыладзе свайго пакою.
Мой пакой не назавеш вялікі. Але ўсё ў ім так да месца. Вялікае акно размешчана справа ад дзвярэй. З акна адкрываецца выдатны від на сад. Вясной, адкрыўшы яго, я ўдыхаю водар квітнеючых дрэў, улетку гляджу на пышнасць вырашчаных мамай кветак. Ёсць там і мая невялікая клумба.
Ля вакна стаіць пісьмовы стол, за якім я вучу ўрокі, малюю, чытаю кнігі ці займаюся на кампутары. Стол — гэта месца для сур’ёзных заняткаў, таму над сталом, справа ад акна, тата зрабіў мне кніжную паліцу. Там размешчаны мае самыя карысныя кнігі. Ёсць у мяне і іншая палка. На яе я змясціла тыя кнігі, якія мне падабаецца чытаць ці якія я планую прачытаць. На стале злева стаіць настольная лямпа ў выглядзе пацешнага алімпійскага мішкі. Гэта мама падарыла мне ўспамін пра сваё юнацтва, як яна кажа.
Ёсць у мяне і іншы куток. Гэта месца насупраць акна. Тут варта мой ложак, побач тумбачка. А вось на тумбачку я пасадзіла сваю самую любімую цацку — плюшавага шчанюка. Калісьці я хацела мець такога ж жывога, але бацькі не дазволілі мне трымаць яго дома. Таму мой чацвераногі сябар жыве на вуліцы, а яго маленькая копія ў пакоі. Я часам сплю са сваім мяккім улюбёнцам. Астатнія цацкі ляжаць у шаф , які стаіць адразу за дзвярыма.
Пол засланы мяккім дываном. На ім я часта ляжу, разглядаючы кнігу або гуляючы з новай лялькай. На дыване мне зручна займацца : рабіць зарадку, танцаваць. Тата здолеў яшчэ ўціснуць у мой пакой невялікі спартыўны куток. Ён побач з ложкам. Шведская сценка, кольца. Турнік умантаваны ў браму. Мне гэтага дастаткова, каб часам адпачыць ад сядзення за кнігамі і кампутарам.
Наогул, пакой у мяне вельмі светлы. У ёй цёпла і ўтульна. Калі прыходзяць сяброўкі, мы ператвараем яго то ў замак, то ў модны подыум, то ў якое-небудзь незвычайнае збудаванне. Тут, збіраючыся нават вялікай шумнай кампаніяй, мы нікому з дарослых не перашкаджаем. Мой пакой — мая крэпасць. Вось такі ён — мой маленькі пакой.