Калі я быў зусім маленькім, то і мае мары былі дзіцячымі і смешнымі. Напрыклад, я хацеў пабываць у гасцях у Карлсана, на даху. Або мець чароўную палачку, каб адным узмахам выконваць свае шматлікія жадання.
Потым я захацеў ровар, сабаку і мабільны тэлефон, прычым усе адразу. У гэты час моцна захварэў мой дзядуля, і мая сям’я імкнулася любымі сродкамі дапамагчы яму. Мне раптам стала так страшна, што дзеда не стане. Майго знакамітага, гераічнага, самага роднага чалавека, які сваім бязмежнай мужнасцю здабыў для ўсіх нас перамогу ў Вялікай Айчыннай Вайне. Успаміны аб вайне заўсёды слязілі яго строгія вочы. Шматлікія аскепкі баявых раненняў пастаянна турбавалі яго, але каб дзед скардзіўся?! Ніколі! Гэта было не ў яго характары.
І вось асколак снарада падышоў да самага сэрца, і дзядулю забрала «хуткая дапамога». Мы сядзелі ў бясконца доўгім калідоры ваеннага шпіталя і чакалі, калі скончыцца аперацыя. Высокі, загарэлы, зусім яшчэ малады хірург выйшаў да нас і з усмешкай паведаміў: «Ваш гераічны дзед трымаецца малайцом! Зараз для яго лепшае лякарства — гэта ваша падтрымка і ўвага».
Мама ўткнулася у татава плячо і заплакала ад шчасця (дарэчы, мяне заўсёды здзіўлялі слёзы шчасця, але відаць я яшчэ занадта малы, каб гэта зразумець). А я заскакаў і запляскаў у ладкі. Няхай у мяне не будзе ровара і дарагога тэлефона, але ўжо сабаку мы з дзядулем агульнымі намаганнямі абавязкова выпрасім. Да прыкладу, каб яна ахоўвала нас, калі дзед будзе здаравець, і мы будзем з ім гуляць.
Нас на хвілінку пусцілі ў пасляаперацыйную палату. Дзядуля ляжаў з заплюшчанымі вачыма і быў вельмі бледны. І раптам я ўбачыў, як ён хітра падміргнуў мне сваім карым вокам і падняў уверх вялікі палец.
Усю дарогу дадому я думаў пра тое, што ў жыцці галоўнае? Мае мары сталі зусім іншымі. Мая сям’я побач, мы разам, усе жывыя і здаровыя. Вось, што галоўнае! А ровар пакуль пачакае.