Віялета — гэта мая сабака. Пароды англійская кокер — спаніэль. Пароды сабак бываюць розныя: байцоўскія, службовыя, дэкаратыўныя, спартыўныя, а вось парода кокер -спаніэль была выведзена як сабака — партнёр, сабака — сябар. Вядома, сваё поўнае імя сабака добра ведае, але мы яе папросту клічам Вета.
Ад ранейшага гаспадара Віялета перайшла да нас ва ўзросце двух гадоў, быўшы дарослай сабакай. Тады ў нашай хаце яшчэ жыў кот Кеша. І да з’яўлення сабакі ён адчуваў сябе паўнапраўным гаспадаром. З’яўленне сабакі ў доме для ката стала сапраўдным стрэсам. Кеша не сыходзіў з падваконніка два тыдні і пры гэтым нічога не еў. Мы вельмі перажывалі, як цяпер двое дарослых жывёл : кот і сабака — змогуць наладзіць адносіны. Нягледзячы на ўсе нашы апасенні, Вета здолела знайсці падыход да ката, агульную мову і нават пасябраваць з ім!
Ветка не толькі паладзіла з намі і з Кешкю, але і з нашымі сваякамі і з суседзямі.
Кожную раніцу Вета праводзіць мяне да школы, разам нам весялей, і я адчуваю сябе ў бяспецы. Дайшоўшы да школы, я кажу ёй: « Дадому! » Вочы сабакі напаўняюцца сумам, але яна паслухмяна сыходзіць. Падняўшыся на пляцоўку да дзвярэй нашай кватэры, Вета пачынае гучна брахаць, заяўляючы такім чынам, што яна прыйшла і яе трэба ўпусціць у дом.
Аднойчы мама ў спешцы, сыходзячы з хаты, забылася ў пярэднім пакоі прывязаць сабаку . Вярнуўшыся, яна заўважыла вінаватыя, ліслівыя вочы сабакі і адразу здагадалася, што Вета нешта нарабіла. І сапраўды! На падлозе ля кухоннага стала валяўся разарваны скрутак з печывам! А ўвечары, кладучыся спаць, кожны знайшоў у сябе пад падушкай пячэньку з разарванага пакета. Такія выхадкі адбываліся некалькі разоў. Лаяць сабаку за іх мы не можам. Гэтыя пячэнькі пад падушкай мы ўспрымаем як падарункі. Бо іншага спосабу зрабіць прыемнае, праявіць свой клопат у нашай сабакі проста няма.
Я люблю сваю самую добрую, ласкавую, адданую і клапатлівую сабаку. Вета — гэта самы сапраўдны сябар. Яна такая прыгажуня і разумніца ! І самае галоўнае, яна пра гэта ведае.