Мой лепшы сябар дзяцінства — Пецька. Мы не вучыліся з ім у адным класе, мы не былі з ім у адным дзіцячым садку. Ён проста жыў са мной амаль па суседстве. Я на трэцім паверсе, ён на другім. Як так склалася, што мы сталі лепшымі сябрамі дзяцінства? Я ўжо не памятаю, але разам гуляць па вуліцах мы пачалі прыкладна з першага або другога класа. Памятаю, як у дзяцінстве мы хадзілі і лавілі матылькоў. Такія белыя матылькі, капустніцы. Мы іх лавілі і прывязвалі на вяровачкі. А яшчэ мы блукалі за нашым домам, як мы казалі «пайшлі за дом», на яго «сонечным баку» і навошта-то збіралі божых каровак.
У двары нашага дома знаходзіцца ЖКГ. Рабочыя з гэтага прадпрыемства часта пакідалі за гаражом карбід. Карбід — гэта такія камяні, якія весела выбухаюць, калі кінуць іх у ручай. Кожныя выхадныя мы з Пецькам спецыяльна крыху раней выходзілі з дому, каб набраць пабольш карбіду. Пакуль астатнія хлопцы яго не разабралі.
Зімой мы з маім лепшым сябрам хадзілі катацца на горку. Мы адрывалі ад трубаправода «бляшанкі» і рабілі з іх санкі. Потым ішлі некалькі кіламетраў да нашага возера, там побач былі вялізарныя пагоркі. Забіраліся на самую вяршыню і каталіся па дарозе, якая вяла да крыніцы.
Летам пачынаючы прыкладна з трэцяга класа мы пачалі самастойна, без бацькоў хадзіць купацца на возера. Мы праводзілі на возеры вельмі шмат часу. Мы хадзілі купацца па дзесяць раз на дню, калі надвор’е дазваляла. А надвор’е дазваляла. З дзяцінства я памятаю вяселыя сонечныя дні, лета, марозіва, ровары. У наш час не было кампутараў, мабільных тэлефонаў, інтэрнэту, спадарожнікавага тэлебачання. Калі мы былі маленькімі, мяне і майго лепшага сябра не цікавілі дарослыя праблемы. У нас была адна клапота, хутчэй адвучыцца, а потым ісці гуляць. Мы знаходзілі адзін аднаго без усякіх мабільных тэлефонаў.
Праз шмат гадоў нашыя дарогі разыйдуцца. Але я хачу каб ён застаўся маім лепшым сябрам назаўсёды.