Напярэдадні ўвечары за акном раўла завіруха, і патрэскваў марозік. Перад сном я яшчэ раз адкрыў дзверцы тумбачкі, каб паглядзець на зграбныя букецікі пяшчотных пралесак, набытыя сёння ў метро. Намаляваныя ўласнаручна дзве віншавальныя паштоўкі ляжалі ў скрыні пісьмовага стала, прыкрытыя старым альбомам з маркамі. Заўтра жаночае свята, і я да яго гатовы.
Сонечная раніца адразу падняла настрой. Хуценька схапіўшы свае падарункі, я пабег на кухню, дзе мама з бабуляй ужо вядзьмарылі над святочным пірагом. Яны абодва павярнуліся да мяне, і я ўрачыста, трохі хвалюючыся, павіншаваў іх і ўручыў свае няхітрыя букецікі і паштоўкі.
У шчаслівых вачах сваіх самых дарагіх жанчын, я ўбачыў цэлую кучу пачуццяў: пяшчоту, удзячнасць, гонар, радасць і бясконцую любоў. Па маршчыністай бабулінай шчацэ здрадніцку пацяклі слёзы шчасця. Пражыўшы нялегкае жыццё, зведаўшы жахі вайны і цяжкае, галоднае дзяцінства, цяпер яна, нарэшце, пажынала плен сваёй працы. Ўсе вакол стараліся часцей радаваць яе і песціць чым-небудзь смачным.
Мая сям’я была самай дружнай і згуртаванай. Бацькі з дзяцінства вучылі мяне быць добрым чалавекам. Асабістым прыкладам настаўлялі на шлях праўдзівы. Міласэрнасць чырвонай ніткай праходзіла ў укладзе нашага жыцця.
У Дзень восьмага сакавіка абвастраецца пачуцце любові і пяшчоты. Хочацца цалаваць родныя, жаночыя рукі, і бясконца дзякаваць за, падораныя імі, цяпло, ласку, смачныя абеды, звязаныя рукавіцы, выпрасаваныя кашулі і яшчэ шмат-шмат розных, вельмі патрэбных, спраў.
Галоўнае, памятаць пра тое, што даражэй за ўсіх падарункаў на свеце для нашых родных жанчын — гэта ўвага. Не забывайце патэлефанаваць сваей старэнькай бабулі, каб даведацца, як яе здароўе. Знайсці час сустрэцца з мамай, каб проста пагаварыць па душах. Няхай яны заўседы адчуваюць сябе важнай часткай вашай жыцця.