У мяне ёсць старэйшы брат Дзіма. Я вельмі яго люблю. Ён старэйшы за мяне на шэсць гадоў — яму дзевятнаццаць. Зміцер не падобны на тых хлопцаў, з якімі я знаёмая. Мне здаецца, што цяпер шматлікія хлопцы сталі нейкімі безадказнымі, несур’ёзнымі. У іх на розуме толькі забавы. Некаторыя сядзяць на шыі ў бацькоў, ведаючы, што тыя вырашаць усе іх праблемы. Іншыя проста не задумваюцца пра сваю будучыню. І тыя і іншыя мне нецікавыя. Раздражняе іх бессэнсоўны погляд, часта затуманены цыгарэтамі, ці, наадварот, напышлівая ўсмешка, як быццам яны разумнейшыя і больш значныя ўсіх астатніх. Мой брат зусім іншы. У яго ёсць мэта ў жыцці. Ён хоча стаць мэнэджэрам, хоць кажа, што гэта будзе не адзіная спецыяльнасць ў яго жыцці.
Дзіма ўвесь час захапляецца чымсці новым. Спачатку самастойна навучыўся працаваць на кампутары, асвоіў мноства праграм. Цяпер сур’ёзна вывучае замежныя мовы: англійскую і французскую. Акрамя таго, ён займаецца спортам, амаль кожны дзень наведвае спартыўны клуб. Таму я не баюся, што мяне нехта крыўдзіць, — мой брат зможа мяне абараніць. Дзіма вельмі добры і клапатлівы. І наогул, з ім вельмі цікава — ён шмат ведае, аб чым можа расказаць.
А яшчэ ён проста прыгожы хлопец. У яго блакітныя вочы і заўсёды вясёлы погляд. Таму ён лёгка заводзіць знаёмства з людзьмі — бо ён ўва ўсіх адразу выклікае сімпатыю. Яму толькі дзевятнаццаць гадоў, але знаёмыя кажуць, што ў яго дарослы погляд, погляд чалавека, у якога ёсць мэта ў жыцці і ўпэўненасць у тым, што ён яе даб’ецца. Можна яшчэ доўга распавядаць пра яго вартасцях , таму скажу адно — у мяне выдатны брат, і я гэтым ганаруся.