Пальюсь думкамі ў сівую старажытнасць… Бачу кветку «чернобыль» — духмяную, духмяную, якае мае цудадзейную медычную сілу. Нашы прадзеды шукалі яго, каб ратаваць сябе ад хвароб, няшчасцяў, каб даць сабе даўгалецце. Кветка, «чернобыль»…, там, дзе іх было шмат, дзе над стэпам стаяў іх дух духмяны, там і пасяліліся людзі, каб дыхаць, набірацца здароўем. Назвалі гэта месца Чарнобылем. І ведалі аб ім толькі тыя, хто жыў там. Жыў, рос горад, стаў горадам, не падазраючы, што прыйдзе час, калі аб ім даведаецца ўвесь свет.
1986 год. У красавіку адбылося тое, што катастрафічна адбылася на жыцці і здароі мільёнаў людзей: адбыўся выбух Чарнобыльскі АЭС. І яшчэ шмат гадоў мы будзем адчуваць, што гэта такое. — А гэта — васьмідзесяцікіламетровая мёртвая зона, інваліды, якія нарадзіліся пасля аварыі.
Цяпер са словам «Чарнобыль» звязаны слёзы мацярок, бледныя твары дзяцей, чэргі ў бальніцах і памерлі ад радыяцыі людзі.
Ніхто не прысягаў да адказнасці за няправільнае захоўванне ўгнаенняў, адходаў вытворчасці, небяспечных для здароўя чалавека. Вялікія зямельныя масівы асушваў без уліку далейшых экалагічных наступстваў. Так мы прыйшлі да трагічных красавіцкім ддён 1986 года, калі вырвалася з-пад улады небрежных гаспадароў атамная сіла.
Ні адзін чалавек не мае маральнага права стаяць у баку ад экалагічных праблем, быць пасіўным назіральнікам, так як усе менш і менш застаецца на нашай зямлі месцаў, дзе можна адчуваць сябе ў поўнай бяспецы.
Беларускія пісьменнікі не забываюць трагедыю Чарнобыля і аб яе здарэннях пішуць вершы, якія напоўнены жалем і болю. Вершы напісанныя пра Чанобыль годныя увагі. Іб Чарнобальскай трагедыі нельга забываць. І беларуская паэзія з усіх моц хоча раскрыць у сваіх вершах той жах які адбыўся на нашай зямлі.