П’еса вечар, несумненна з’яўляецца адной з вяршыняў творчасці беларускага драматурга Аляксея Дударава. Шмат гадоў назад “Вечар” ускалыхнуў людскія розумы і звярнуў погляды ў бок паміраючай вёскі : мабыць , гэта была адна з першых спроб ўсвядоміць глыбокую маральную сутнасць праблемы, да чкой да таго моманту ставіліся як да пабочнага эфекту прагрэса. Сення, калі становіцца зразумела, што чалавек без каранёў, без Радзімы, без спадчыны свайго народа – слабы, нядзіўна што “Вечар” зноў прыцягвае ўвагу тэатральных дзеячаў. І паказальна, што жыццё звычайна, якіх у Беларусі мноства, якая паміраннем вёскі усхвалявала прадстаўнікоў розных народаў, розных моў, розных сацыяльных слаёў. Значыць, ёсць нешта агульнае ў нас. І ёсць нешта, што аб’ядноўвае ўсіх нас.
Вечар — самы любімы час сутак многіх. Калі супакойваееца дзенная марнасыць, заціхае шалёны рытм жыцця.
Вечар — час роздуму, падвядзенне вынікаў, аналізу. У жыцці чалавека таксама ёсць вечар.
Калі вялікая частка жыцця ўжо пражыта . Але да змяркання яшчэ ёсць у запасе магчымасць падумацьі зразумець , ацаніць раніцу і дзень уласнага жыцця .
У спектаклі «Вечар» гісторыя трох немаладых людзей-Мульціка, Гастрыту і Ганны , хто сустракаў вечар свайго жыцця пастаянна ў адзіноце.
У апусцелай маленькай вёсцы жывуць тры старых чалавека. З апошніх сіл даглядаюць сваю гаспадарку. Сварацца , не размаўляюць, мірацца , наладжваюць свае суседскія адносіны. Па рознаму склаўся лес кожнага із іх — цяжка і неспакойна. І кожнага з іх здзіўляе адно пытанне — як жыць далей, навошта жыць, і што можа здарыцца далей. ……