Месяц красавік — « запалі снегу, зайграй раўчукі ». Так гаворыцца ў народнай прыказцы.
Гэта значыць : апошні снег з палёў сыходзіць, звіняць па ярах ручаі, ламаюць зімовы лёд рэкі.
Вясною пахне, пачынае абуджацца зямля. Надзімаюцца ў лесе ля дрэў смалістыя духмяныя ныркі.
Наступае асаблівая ўрачыстая гадзіна ў беларускай прыродзе. Як бы да самага неба адчыняцца, нябачныя блакітныя вароты. Разам з полай вадой здадуцца вушакі пралётных птушак. Ад цёплага поўдня да сцюдзёнага мор , над усёй шырокай краінаю, будуць чуцца іх вясновыя вясёлыя галасы.
Расхінуўшы белыя крылы, пралятаюць на поўнач выдатныя лебедзі, стройнымі вушакамі цягнуць гусі, курлыкаюцьі жураўлі. На рэках і азёрах, напоўненых вясновай вадою, адпачываюць і кормяцца дзікія качкі.
Мноства птушак пралятае нават над шумнымі шматлюднымі гарадамі. Выйдзі на бераг ракі, добранька паслухай ! Абачлівае вуха пачуе ў асветленым зарывам гарадскім небе свіст незлічоных крылаў, далёкія птушыныя галасы.
Для чулага, ўважлівага паляўнічага , які ўмее добра бачыць і чуць , асаблівую хараство ўяўляе багацце гукаў і галасоў і гукакаў у лесе. Незвычайна разнастайныя гэтыя лясныя гукі вясною. Вось з надломанной галінкі бярозы ўпала празрыстая кропля — пачуўся тонкі, крыштальны звон. Пад напорам жыццёвых сокаў сам сабою варухнуўся выцягнуты ў стрэлку лісток, і чуламу вуху паляўнічага ўжо здаецца шэпт прачнулася зямлі. Тысячы такіх гукаў народзяцца вясною ў ажыўшым лесе. Ад пянька на пень прабегл , тоненька піснула мыш; падняўшыся з зямлі, прагудзеў, стукнуўся аб бярозу і грузна зваліўся непаваротлівы жук. Седзячы на ствале засохлага дрэва, дзяцел пусціў звонкую барабанную трэль. На верхавіне бярозы, пакрылася смугой маладой лістоты, гучна кукуе зязюля і, дакладна папярхнуўшыся, нечакана раптам змаўкае. Акружаны залатым ззяннем сонца, на самай вяршыні голага дуба , важна надзьмухаюць валлё , буркаюць дзікія голубі. «На ду- у- убе сяджу ! На ду- у- убе сяджу »- далёка — далёка разносіцца глухое яго буркаванне. Справа і злева на сваіх звонкіх жалейках разліваюцца пявучыя дразды , а ў глухой яловай гушчары ціха папісквалі рабчык.
Падманваючы слых, пад празрыстай скарынкай лёду цурчыць вясновы ручай, і, следам за ім, на лясных абсохлых палянах мармычуць цецерукі — касачы. На захадзе сонца страшна ахне пугач ў лесе, гугукае — гу -гу- ГУУ ! — Бясшумна пралятаючы, сава, і з усіх бакоў адгукнуцца ёй, святкуючы вясну, зайцы. А ў халодных празрыстых лужынах нястомна « турлычаць » жабы.
Шамоцячы сухімі сухімі сцяблінкамі, бегаюць па абсохлых купінах хуткія мурашы, днём на прыграваючыся гудуць вясновыя хуткія мухі. Вылецеўшы з зімовага прытулку, басам прагудзіць шмель. І ўжо цягне, цягне над вухам паляўнічага сваю нудную песеньку першы камар.
Толькі ў глухую поўнач ўсе змаўкае ў вясновым лесе. Глухая, бязгучная накрые цябе цішыня. Чапляючыся па галінках, доўга падае на зямлю які адарваўся сухі сучок. Прашамаціць пад нагамі мыш, правыюць на балоце галодныя бяссонныя ваўкі. І зноў ціха, нерухома ў цёмным лесе. Ціха патрэсквае вогнішча, калышуцца над агнём кудлатыя яловыя галіны, разваліўшыся каля агню на смалістай ложку, бесклапотна храпе таварыш -паляўнічы .
Той, хто начаваў шмат разоў ля вогнішча ў лесе, ніколі не забудзе паляўнічыя вясновыя начлегі. Цудоўна надыходзіць гадзіну ранкам ў лесе. Здаецца, нябачны дырыжор падняў чароўную палачку, і па яго знаку пачынаецца выдатная сімфонія раніцы. Падпарадкоўваючыся палачцы нябачнага дырыжора, адна за другою згасаюць над лесам зоркі. Нарастаючы і заміраючы ў верхавінкі дрэў, над галовамі паляўнічых праносіцца перадсвітальны вецер. Як бы уключаючыся ў музыку раніцы, чуецца спеў першай прачнулася птушачкі — Заранкі. Ціхі знаёмы чуецца гук: « Хоррр, хоррр, цвіў ! Хоррр, хоррр, цвіў »- гэта цягне над ранішнім лесам слонка — лясны дліннаклювы кулік.
З тысячы лясных гукаў абачлівае вуха паляўнічага ўжо ловіць незвычайную, ні на што не падобную песню глушца.
У самую ўрачыстую гадзіну з’яўлення сонца, гукі лясной музыкі асабліва нарастаюць. Вітаючы ўзыходзячае сонца, у сярэбраныя трубы трубяць журавы, на незлічоных жалейках паўсюль заліваюцца нястомныя музыканты — дразды, з голых лясных палян падымаюцца ў неба і спяваюць жаўрукі. Мноства радасных ўрачыстых гукаў чуе паляўнічы ў гэты вясёлы ўрачысты гадзіну на зямлі і, забыўшыся пра сваё ружжо, доўга слухае выдатную сімфонію вясновай раніцы.