Прырода не змяняецца стагоддзямі, яе законы заўсёды ўступаюць у сілу ў патрэбны час і ў патрэбным месцы. Калі здаецца, што суровай зімы не будзе канца і што завірухі і халады ніколі не скончацца, не спяшаючыся, вельмі асцярожна да нас прабіраецца ранняя вясна. Яе дыханне ў першую чаргу адчуваюць жыхары гарадоў.
Аднойчы, выходзячы на вуліцу з дому, мы разумеем, што снег перастаў рыпаць пад падэшвамі, на дарогах сям-там праступае асфальт, а нос і шчокі больш не шчыпле мароз. Першыя прамяні сакавіцкага сонейка злепяць вочы, адлюстроўваючыся ад белага пакрывала, але ў іх ужо адчуваецца цяпло надыходзячай вясны. Яшчэ мацней, чым людзі, змену пары года адчуваюць іншыя гарадскія жыхары — птушкі, якія засталіся зімаваць з намі. Клапатлівыя вераб’і і пранырлівыя вароны пачынаюць актыўна рыхтавацца да прыходу пацяплення, выпаўзаючы з зацішных месцаў, дзе яны хаваліся ад халоднага зімовага ветру і снегападу. Горад ажывае, вуліцы напаўняюцца мінакамі, людзі ўсё смялей развітваюцца з цёплымі шапкамі і шалікамі, нават галасы здаюцца больш гучнымі і радаснымі. Вясна ідзе ! Хутка вясна !
Аб вясне часта кажуць: вясна красна. » Красна » — не таму што з’яўляюцца чырвоныя кветкі. Бо ўсё роўна асноўны колер вясны — зялёны. А таму што — прыгожая. Гэта сапраўды вельмі прыгожы час года.
У першыя дні вясны прырода яшчэ выглядае даволі непрывабна : шэрыя камякі снегу, голыя чорныя дрэвы. Але ўжо так весела пачынае сьвяціць і прыпякаць сонца, што карціна выглядае ўсё роўна радаснай. Усе ведаюць: яшчэ трохі і прыйдзе сапраўдная прыгажосць.
Вельмі прыгожыя і далікатныя першыя кветкі. Яны вылазяць прама з-пад снегу. А ледзь сыдзе снег, уся зямля хутка пакрываецца свежай траўкай. Яна такая прыгожая, яркая, што яе параўноўваюць з каштоўным каменем, называюць смарагдавай.
Лісце з’явяцца ў драўняных каронах яшчэ няхутка, але лес ужо прачнуўся, хоць вонкава дрэвы здаюцца нам такімі ж у сьне і знежывелымі.
Непрыкметныя змены адбываюцца і на рацэ. Па начах імклівы паток ўжо не скоўваюць суровыя маразы, і ніжні слаі ледзянога панцыра пачынаю вытанчаецца, размывацца пацяплелай вадой. Павольнага і ўпарта працуе рака для таго, каб скінуць кайданы зімы, зусім хутка на яе паверхні з’явяцца прамоіны, а потым раптоўна ледзяное покрыва разаб’ецца ўшчэнт.
Вясна прыходзіць да нас незаўважна, раннія змены прыроды амаль няўлоўныя і ня адчувальныя, але мы часта адчуваем сэрцам, што зіма падыходзіць да канца. Зусім хутка з дахаў зазвініць кропель, а па зямлі пабягуць сотні вясёлых раўчукоў. Тым не менш, калі птушкі канчаткова прынясуць з поўдня вясну, кожны з нас трохі патаскуе аб навагодніх святах і зімовых вакацыях.