Кожны чалавек носіць сваё неба з сабой, пісаў беларускі пісьменнік Уладзімір Караткевіч. І гэта сапраўды так.
Кожны чалавек непаўторны на зямлі. Кожная травінка, кветка, дрэва, хай яны і аднаго колеру, адной пароды, так ж непаўторныя, як і ўсе расце, якое жыве вакол нас. Такім чынам, усе жывое, у асаблівасці чалавек, мае свой характар. Характар чалавека развіваецца не толькі сам па сабе, але і пад уплывам асяроддзя: бацькоў, школы, грамадства і сяброў.
А сапраўдная дружба — ўзнагарода чалавеку рэдкая і каштоўная. Такая дружба часам бывае мацней і дакладней роднасных сувязяў і ўплывае на чалавечыя адносіны куды мацней, чым калектыў, асабліва пры крайніх, бедственных абставінах. З поля бою, рызыкуючы сваім жыццём, выносяць байца толькі сапраўдныя сябры. Ёсць у мяне такія сябры? Так,
яны былі на вайне, ёсць і ў цяперашнім жыцці, і я вельмі стараюся за адданасць плаціць адданасцю, за любоў — любоўю.
Кожную сваю кнігу, кожны радок, і кожны свой учынак я праглядаю і прачытваю вачыма сваіх сяброў, асабліва франтавых, кааб не было сорамна перад імі за дрэнна, несумленна або неахайна зробленуюпрацу, за хлусню, за непарадачнасць.