Гэтым летам са мной адбылося вельмі шмат падзей. Гэта былі і прыемныя і хвалюючыя моманты. Але вельмі многія рэчы, якія я выпрабавала на сабе за гэтыя тры месяцы, пакінулі на мне глыбокі след.
Я паехала ў летні лагер. Я да гэтага ніколі не ездзіла у лагер і адкрыта перажывала — мне трэба было прыбыць у асяроддзі людзей, якіх я раней не сустракала, навучыцца мець зносіны і сябраваць, а таксама дзяліцца сваімі думкамі талентамі і прапановамі. Прызнацца шчыра — я не магу назваць сябе замкненым чалавекам. Але і на кантакт іду не з усімі. Аднак, па рашэнні маёй маці, быў адназначны вердыкт : ехаць! Ехаць, хаця б для таго, каб развіць свае навыкі зносін.
Калі я прыбыла на «месца дзеяння» я ўбачыла ўзрушаючую карціну. Я ўбачыла лес, які размясціўся недалёка ад нашага лагера. Удалечыні відаць была рэчка, водная роўнядзь якой была вельмі ціхай і спакойнай. Паветра была чароўнае.
Я абсалютна дарма перажывала за асяроддзе: усе хлопцы вакол мяне былі вельмі адкрытыя, вельмі пазітыўныя, вельмі добразычлівыя. Што тут гаварыць, да вечара першага дня я паспела пазнаеміцца амаль з паловай свайго атрада. А таксама я асабліва пасябравала з адной дзяўчынкай, якая ўмела граць на гітары, а я вельмі люблю музыку.
Адзінай складанасцю ў першыя дні для мяне быў дастаткова жорсткі рэжым, які быў усталяваны ў лагеры. Перш чым ісці на сняданак, нам было неабходна зрабіць зарадку, а таму, наш ўздым і далейшыя зборы пачыналіся каля восьмай паловы раніцы. Першыя дні мне было дастаткова складана прачынацца. Я адчувала сябе вельмі млява, вельмі сонна і здавалася, што летам я чакала іншага — свабоды, поўная адмова ад рэжыму, звыклага у школьныя дні і гэтак далей. Аднак я прывыкла да бягучага рэжыму вельмі хутка і зразумела, што ў ім есць пэўныя перавагі.
А яшчэ кожны дзень па веерам альбо ладзілі дыскатэкі, альбо вечара творчай самадзейнасці. На выгляд нашы атрады складаліся з самых, на першы погляд, звычайных хлопчыкаў і дзяўчынак. Аднак, пры бліжэйшым разглядзе мы высветлілі — у нас не лагер, а проста скарбніца талентаў і таленавітых людзей! Хто-то выдатна мог танцаваць, хто то пісаў вершы, хто-то мог напісаць апавяданні ці смешныя гісторыі. А ў каго былі цудоўныя акцерскія навыкі. Што тычыцца мяне, то я таксама, увогуле-то, не абдзелена талентам, але і падзяліцца ім з іншымі, мне было не проста. Я люблю спяваць. Я не ведаю, наколькі добра я ўмею гэта рабіць, аднак, у тыя моманты, калі я заставалася сам-насам з сабой я любіла спяваць песні, якія мне запомніліся ці спадабаліся.
Я вырашылася на тое, каб прызнацца, які талент ўва мне скрыты. Я вырашыла абраць песню на англійскай мове. Чаму то калі я спявала менавіта на англійскай, мне заўсёды здавалася, што мой голас гучыць лепш, чым ён ёсць на самай справе. Асноўнай задачай было вывучыць словы, таму што на сцэне ад хвалявання можна забыць усе, што заўгодна.
У дзень выступлення я не магла знайсці сабе месца. Я хвалявалася і перажывала і думала, што варта ўжо адмовіцца ад гэтай задумы.
Што сказаць, наша выступленне атрымалася! Я забылася словы ў пары месцаў, аднак ніхто нават гэтага не заўважыў! Усе пляскалі нам! Усім вельмі спадабалася! А я… я была нібы ў тумане! Я ўспамінаю гэтыя моманты і разумею, што менавіта тады я пераадолела свой галоўны страх! Мне шкада, што я не пачала выступаць раней, але нічога — я яшчэ навярстаю.