Мова — гэта цэлы свет, люстэрка жыцця чалавека, народа. Роднае слова дапамагае жыць.
З дагістарычных часоў чалавек жыве ў грамадстве. Гэта выклікала неабходнасць ўмець аднаму чалавеку неяк паведаміць другому свае думкі, жаданні , пачуцці. Так з патрэбы зносін паўстаў мову .
З ранняга дзяцінства мы спазнаем свет, спачатку толькі з цікаўнасці, потым і па неабходнасці, каб знайсці сваё месца ў ім. Адначасова з гэтым мы авалодваць мовай. Ён займае важнейшае месца ў спазнаньні. Каб вывучыць які-небудзь прадмет або з’яву, трэба назваць, а потым ахарактарызаваць яго словамі. Няўменне называць прадметы — гэта і няведанне іх. Любая праблема павінна быць, перш за ўсё, сфармуляваная словамі мовы. Уменне правільна выказваць словамі сваю думку — справа нялёгкая, але неабходнае. Дрэнна выяўленая думка — гэта не толькі няўменьне гаварыць, але і няўменне думаць .
Мова — частка культуры і трэба часцей зазірнуць у яе люстэрка. Яна займае важнейшае месца ў чалавечай дзейнасці, дазваляючы вывучаць навуку і вытворчасць, норавы і звычаі, займацца палітыкай і мастацтвам
Высвятляючы законы навакольнага свету, чалавек непазбежна адносіць іх да сябе, спрабуючы зразумець сваім розумам і выказаць сваімі словамі.
Гісторыя ўсякай мовы адлюстроўвае не толькі гісторыю народа, але і найважнейшыя этапы яго культурнага развіцця. Больш за тое, узровень культуры народа шмат у чым вызначаецца ступенню развітасці мовы : наяўнасцю пісьмовай формы, багатым слоўнікавым запасам, якія дапамагаюць апісаць любую сферу чалавечай дзейнасці, наяўнасцю розных стылістычных формаў на ўсе выпадкі жыцця і г. д.
Беларуская мова валодае ўсімі гэтымі ўласцівасцямі і з’яўляецца найвялікшым багаццем нашага народа. Пісьменнікі пастаянна нагадваюць нам і сваёй творчасцю, і прамымі выказваньнямі, што трэба вельмі асцярожна звяртацца з гэтым скарбам. Мы называем свой мову роднай, таму што гаворым на ім з дзяцінства, думаем, марым, глядзім з ей як у чыстае люстэрка, на ёй кажуць нашы сваякі. Гэта мова нашай радзімы, у якой ёсць і рашучасць, цвёрдае слова «барацьба», і мяккае, далікатнае — «любоў», і добрае, заспакаяльнае — «спачуванне», цёплае, ласкавае — «мама». Беларуская мова – люстэрка майго народа, маёй сям’і.
норм