У дзіцячым узросце прысутнасць бацькоў у паўсядзённым жыцці — з’ява звычайная. Дзіця звыкла прачынаецца ад далікатнага дотыку мамчыных рук і засынае пад мелодыю калыханкі. Бацькі заўсёды побач, гатовыя ў любую хвіліну, пры найменшай небяспекі, абараніць свае дзіця.
Мае бацькі ўзялі мяне з невялікага дзіцячага дома, калі мне было толькі пяць гадоў. Я да гэтага часу памятаю гэты самы неверагодны і шчаслівы дзень у маім не вельмі вяселым на той час жыцці. Я стаяў каля акна калідора, упіраючыся ілбом у шкло. Тугія бруі восеньскага дажджу віселі такой шчыльнай завесай, што ў імгле ледзь адрозніваліся сілуэты арэляў на дзіцячай пляцоўцы. Двое маладых людзей пад адным вялікім парасонам беглі па асфальтаванай дарожцы, якая вядзе да ганка дзіцячага дома, пераскокваючы пузырысты лужыны. Я глядзеў на іх і марыў, што вось зараз расчыніць дзверы, яны ўвойдуць, працягнуць да мяне рукі і забяруць з сабой.
Дзверы, сапраўды, адчыніліся, і ў яе зазірнулі дзве мокрых, усмешлівых асобы. Хлопец падміргнуў мне і запытальна паглядзеў на сваю спадарожніцу, якая сцвярджальна кіўнула, зкідая з галавы дашчэнту прамоклую хустку. Па яе плячах рассыпаліся залатыя валасы, якія зрабілі яе падобнай на казачную фею. Чараўніца глядзела на мяне вялізнымі вачыма колеру бурштыну, і па яе шчоках каштоўным жэмчугам каціліся слезы.
Мае бацькі адводзілі мяне дадому, моцна трымаючы за рукі. Дождж скончыўся і, скрозь набрынялыя хмары, прабіўся яркі праменьчык сонейка, які праводзіў нас з заплаканы двара ў новае жыцце. Я стаў абсалютна шчаслівым дзіцем, жаданым, любімым, і тым, хто любіць. Мая сям’я паспрабавала зрабіць усё магчымае, каб я забыўся на свае сумнае мінулае.
Калі я спакойна засынаю пад ціхую мелодыю мамінай калыскі, то нават у снах мару, як раніцай прачнуся ад далікатнага дотыку мамчыных губ.
Мае бацькі не зусім яшчэ старыя, аднак, галава ўжо прысыпана павуцінкі сівізны, у іх поглядзе чытаецца мудрасць гадоў і памылкі маладосьці, аднак не згасае святло. Якое вядзе нас па жыцці, паказваючы бяспечныя шляхі. Іх рукі назаўжды застануцца цеплымі і прыжымаючымі да грудзей, а словы пажадання, якія яны нам давалі, а мы імі грэбавалі, аддрукаваная ў нашай памяці пасля таго, як іх ужо не стане.
Трэба берагчы гэтыя моманты зараз, калі мы яшчэ можам падысці і пагаварыць, абняць і сказаць самае важнае. Паглядзець ім у вочы і папрасіць прабачэння, можа нават і не за што, але варта, бо вы яшчэ не ведаеце, якое вас чакае будучыня, якія памылкі вы яшчэ здзейсніце.
Я памятаю, як мае бацькі шмат што мне забаранялі, але толькі цяпер разумею, што не дарма, бо вакол нас столькі небяспек і жыццевых цяжкасцяў, а я, замест падзякі за парады, проста крыўдзіўся і не слухаў, прапускаючы важнае міма вушэй, лічачы, што яны мяне не разумеюць. Дурное, вядома, аднак, каб прыйсці да такой высновы, трэба, сапраўды, перажыць усё гэта, а далей жыццё само расставіць усё па сваіх месцах.
Часам мы не цэнім гэтага, але ў кожнага ў душы захоўваецца падзяку за ўсе, што яны для нас зрабілі, і за ўсе, чаму навучылі, за ўсе, ад чаго збераглі. І сення я хачу сказаць, што нават не маю ўяўлення, якім было б мае жыццё, калі б не мае бацькі, калі б не іх вера ў мяне і не іх яркі агонь у сэрцы і вачах, які саграваў і асвятляў шлях майго жыцця. Дзякуй, вам, мае бацькі!