Сачыненне на тэму «»Мой любімы паэт сучаснай беларускай літаратуры».

Сучасная беларуская літаратура ў складаных адносінах з часам. З аднаго боку, твор прывязана да эпохі, у якую было створана, як кветка — да глебы. З іншага, шэдэўр — гэта пераадоленне часу. Вяршыня над яго патокам, на якой ратуюцца ад забыцця абраныя. Сучаснікі любяць варажыць, каму з іх прыгатавана апынуцца там. Дзеляць месцы, нярвуюцца, зайздросцяць. Зрэшты, бываюць выпадкі бясспрэчныя. Яшчэ пры жыцці беларускаму пісьменніку Івану Мележу вызначылі месца ў вечнасці. Але вось ужо больш за тры дзесяцігоддзі Мележа як няма з намі. Сышла эпоха, у якой ён жыў і тварыў. Але для мяне Іван Мележ заўсёды будзе маім любімым беларускім паэтам.Для Мележа зямля — Палессе, гэта уся Беларусь. Так, мы — людзі на балоце. Вада — самая незнішчальная і рухомая з стыхій, і рэкі, азеры, балоты Беларусі робяць гэтую краіну «сіняй-сіняй» .Героі Мележа змагаюцца за свой кавалачак зямлі, адваёўваючы яе ў вады, і так шануюць гэтым дабром, што часам ставяць зямлю вышэй сямейнага шчасця. Барацьба за існаванне, за свой надзел у жыцці знаемая кожнай зямной нацыі, і гэты матыў робіць праблематыку мележаўскай хронікі універсальнай. У стылі Івана Мележа увасоблены найбольш характэрныя асаблівасці беларускага рамантычнага стылю як такога. Таму раман «Людзі на балоце» сярод шэдэўраў еўрапейскага рамана можа з поўным правам прадстаўляць беларускую літаратуру. А вось называць твор мастацтва брэндам я не магу. І наогул імкнуся не ўжываць такія тэрміны — у сутнасці, эканамічныя — у дачыненні да прадмета свайго даследавання — літаратуры. Як у шматлікіх савецкіх пісьменнікаў, у Мележа свядомасць змагалася з падсвядомасцю. У канструкцыю рамана закладвалася ідэя развянчання фетышызацыі зямлі, а на ўзроўні калектыўнага несвядомага цягнула да зямлі самога Мележа — як і любога беларуса, які нясе ў сабе гены сваіх продкаў — арыяў, спрадвечных земляробаў. Ідэя раманаў Мележа ў тым, што і зямля, і дом, і наогул усе матэрыяльнае толькі тады мае каштоўнасць, калі спакойна на душы ў таго, хто гэтым валодае, наколькі ён, як уладальнік, адчувае сябе поўнаўладным гаспадаром свайго дабра. У дзённіку Івана Паўлавіча ёсць запіс, якая адносіцца да фіналу апошняга, пятага (ненапісаннага) рамана: «Вясна. Зямля. Арэ» . Значыць, галоўны герой — Васіль Дзяцел — павінен быў «прайсці па пакутах» пяці раманаў (у чым-то паўтарыўшы лёс Івана Савельева з «Вечнага клічу») і ў рэшце рэшт атрымаць жаданае — тую самую зямлю. Але не радасць валодання ею. Гаспадаром ён так і не становіцца. «Вясковая тэма» ў літаратуры будзе актуальнай заўсёды, таму што толькі зямля корміць чалавека натуральным прадуктам. Магчыма, у далёкай будучыні чалавек прыдумае і сінтэтычнае вытворчасць ежы. Але радасці ад гэтага будзе мала. Ужо і зараз ёсць некаторы недавер да прадуктаў, створаным з удзелам геннай інжынерыі. Але гэта ж яшчэ не сінтэтыка ў поўным сэнсе слова. Творы Івана Мележа кожнаму вучню будуць заўсёды да спадобы.