Вось і адыходзіць ноч, змяняючыся прадсвітанным змярканнем. З серай цемры паступова праступаюць няясныя абрысы навакольнага свету — сілуэты дамоў, дрэў. Неба на ўсходзе святлее. Вакол пануе сонная цішыня.
Светлае пляма на даляглядзе становіцца больш і больш. Дзьме легкі ветрык. Ранішняя прахалода сцелецца над зямлёй. Прырода замірае, быццам рыхтуючыся да цуду. Усё выразней становяцца навакольныя прадметы, усе далей відаць.
Нарэшце, каля самага гарызонта успыхвае асляпляльная аблямоўка сонечнага круга. Яна яшчэ зусім маленькая, але ўжо дзіўная яркая. У той момант, калі яна запальваецца на ўсходзе, прачынаюцца першыя птушкі. Чуецца шоргат у кустах і галінах дрэў, першае нясмелае чырыканне. А сонца ўсе больш выглядвае з-за гарызонту, вось ужо палова яго дыска бачная над зямлей. Заварушыліся мурашкі ў траве, зляцела з дрэва птушка, калыхнуў галінку. Дзесьці забрахаў сабака, рыпнулі дзверы, загучалі галасы людзей.
Світанне ў розныя часы года бывае розным. То ружаватым, як пух у фламінга, такі ж легкі і паветраны. То ярка-чырвоным, як палаючы агонь. Світанак, больш падобны на захад, і світанак, зліваецца з морам. Плыўныя пераходы фарбаў часта натхняюць, прымушаючы дурную ўсмешку з’яўляцца на твары.На досвітку усё ажывае, мяняе свій колер і здаецца няма нічога прыгажэйшага за гэты момант. І, на маю думку, гэта самае цудоўнае на свеце, што я калі-небудзь бачыў.
Сонечны дыск разгараецца ўсе ярчэй, падымаецца ўсе вышэй, рассылаючы ва ўсе бакі свае цеплыя промні. Вось ужо здаўся поўны круг, і стала да слез балюча на яго глядзець. А яшчэ праз некалькі імгненняў сонца быццам адарвалася ад зямлі і паплыло ў блакітным небе, напоўніўшы ўсе жывое сілай і энергіяй. Наступіў новы дзень.