Непрыкметна прамільгнула бесклапотнае гарачае лета, і верасень стаў паўнапраўным гаспадаром у лясах, палях, на рэчках і азёрах. Ранняй раніцай ўжо вельмі холадна, а днём сонейка яшчэ прыгравае, нагадваючы пра лета. Адпачываюць пасля працяглай цяжкай працы палі. Аддалі гаспадарам свой шчодры ўраджай сады.
Быццам пра нешта задумаўшыся, варта сумнысташць маўклівы лес. Хутка дрэвы пазбавяцца свайго пышнага строя і адкрыюць свае галіны халодных дажджоў і завірухі. Павольна кружыцца ў паветры кляновы лісток.
Стары дуб сумна паскрыпвае на ўзлеску, як быццам задумаўся перад працяглым зімовым сном. Каля пакрытага мохам спарахнелага пянька сталі ў шэраг стройныя апенькі. Тут іх бачна – нябачна , і ўсё так і просяцца ў кошык. Трава стала бруднай — нахілілася да зямлі, толькі маленькія бледна — чырвоныя зорачкі верасу цешаць вока. Высока ў небе робяць развітальны круг зграі жураўлёў. Яны ляцяць на поўдзень і сумна курлычуць, нагадваючы ў апошні раз, што прыйшла восень. У такую хвіліну да нас у душу зазірае светлая смутак, і мы сумуем і думаем пра сэнс жыцця і сваім прызначэнні на гэтай дзіўнай зямлі. Восень — час года, якое я зусім не люблю. З прыходам восені мне заўсёды робіцца сумна, таму што скончылася лета, аблятае лісце, трава жоўкне, а кветкі вянуць і абсыпаюцца. Усе кажуць, што восень — гэта самае яркі час года. Таму што ўсе дрэвы апрануліся ў рознакаляровыя ўборы : клёны — у чырвонае, бярозы — у жоўтае, а дубы — у адценні карычневага. Мне таксама падабаецца, што лес становіцца прыбраным і я люблю шпацыраваць па восеньскім лесе. Але я ж ведаю, што гэта будзе доўжыцца нядоўга.
Пара тыдняў, лісця ападуць і дрэвы застануцца голымі і чорнымі. Пачнуцца зацяжныя дажджы, на вуліцу не выйсці, таму што там стане сыра і брудна. Дзень становіцца ўсё карацей і карацей, ды і то — сонца стала зацягнута цяжкімі і панурымі хмарамі. Халодны вецер працінае да костак, таму доўга не пагуляеш нават у тыя дні, калі няма дажджу .Птушкі ўжо пачынаюць збірацца ў зграі, рыхтуюцца да працяглага пералёту ў вырай. Яшчэ чуецца адусюль іх вясёлы гоман, шчабятанне, якія неўзабаве аціхнуць да новай вясны. Яшчэ не пачаўся сезон зацяжных і бурных ліўняў, аднак неба ўжо зрэдку хмурыцца. Часам на зямлю праліваецца дождж, але лужыны высыхаюць тут жа, пад апошнімі ласкавымі прамянямі сонца.
Па раніцах становіцца халадней. Неба ў гэты час дзіўна празрыстае, чыстае і высокае. Здаецца, быццам узмацнелы вецер разагнаў ўсе аблокі, раскідаў іх па далёкіх кутках , каб нішто не перашкаджала сонца дарыць нам сваё цяпло. Разам з чырвоным лісцем чырванеюць і ягады. Усе хмызнякі быццам адмыслова падфарбаваць да пачатку восені. Ягады розных памераў ціхенька калыхаюцца, прыцягваючы ўвагі птушак і маленькіх звяркоў, якія робяць запасы на зіму. У паветры варта асаблівы восеньскі водар : пах свежаскошанай травы, нагрэтай за лета зямлі і саспелых яблык.
