У выхадныя мы з сям’ёй любілі выязджаць у лес — адпачыць, грыбоў, ягад пазбіраць. Тата кажа, што збор грыбоў называюць » ціхім паляваннем «. Вось мы і вырашылі выйсці на паляванне, у гэтую нядзелю. З намі ў лес напрасіўся мой стрыечны братачка Уладзік. Ён яшчэ ні разу не заходзіў далёка ў лес і не збіраў грыбы. Яму было вельмі цікава. Да лесу мы хутка дабраліся на электрычцы. Узялі свае вёдры і кошыкі, прайшоўшы праз прасеку, паглыбіліся ў хваёвы бор. Па шляху вопытны грыбнік- тата знайшоў некалькі грыбоў і на прыкладзе патлумачыў нам, якія грыбы ядомыя, а якія — атрутныя. Уладзік адразу ж ухапіў сваё кош і адбег ад нас крокаў на дваццаць — каб мы не заміналі яму шукаць дужыя баравікі, махавікі і падбярозавікі. Прайшоў час, і мне стала цікава : хто колькі паспеў назбіраць? Я адправіўся здзяйсняць абход. Так, панятна. Маё вядзерца з ледзь пакрытым дном відавочна прайгравала побач з татавым — напалову напоўненым. У мамы ў кошыку ляжала пяць моцных прыгожых грыбкоў, а ў Уладзіка і таго менш — два. Уладзік надзьмута паглядзеў на майго тату: — Дзядзька Саша, вы нешта хаваеце. А ну-ка, навучыце і нас так збіраць. Тата засмяяўся і сказаў: — А вы пад кусцікі заглядывайце, нізка да зямлі схіляецеся ? Мы запэўнілі, што зазіраем і кланяемся . — Ну, тады ідзем далей — паглядзім, як справа пойдзе. Уладзік хвастом увязаўся за татам. Ён не адыходзіў ад яго ні на крок, думаючы, што тата ведае нейкія чароўныя словы, і хацеў іх падслухаць. Я-то разумеў, што тата проста больш вопытны ўсіх нас у гэтай справе, ён — грыбнік са стажам і ведае ўсе тонкасці «ціхага палявання». А мы — толькі вучымся гэтаму. Але ўсё роўна адставаць не хацелася. Блытаючыся, мы ішлі паміж дрэў, схіляліся да зямлі і ледзь не абнюхвалі кожны пагорак, дзе мог апынуцца грыб. Тут я заўважыў, што тата з маім братачкам пра нешта загадкава шэпчуцца, пасля чаго Уладзік схапіў сваё вядзерца і адбег убок. — Дзядзька Саша, атрымліваецца ! — Пачуўся адтуль радасны крык праз некалькі хвілін. На прывале мы зноў параўналі вынікі. Уяўляеце, Уладзік быў на другім месцы пасля таты ! Я спытаў, як гэта ў яго атрымалася. — А мы з дзядзькам Сашам вачыма памяняліся. Ён сказаў ім: » Вочкі — вочкі, ідзіце да Уладзікам, шукайце грыбочкі «, — яны і паслухаліся. Я разумеў, што гэта ўсяго толькі жарт, але мне таксама хацелася напоўніць сваё вядзерца. І я прапанаваў братачку пазычыць » татавы вочкі » мне. Уладзік пагадзіўся. На здзіўленне хутка я адчуў розніцу. Грыбы нібы самі выскоквалі мне пад ногі. Назбіраўшы паўвядра, я перадаў » татавы вочкі» маме. Дадому мы прыехалі з вёдрамі і кошыкамі, поўнымі грыбоў. Людзі ў электрычцы глядзелі на нас з зайздрасцю і захапленнем, а Уладзік выхваляўся сваёй « здабычай ». Так нам дапамагла татава хітрасць.