Вайна. Проста слова. Пяць літар. Але колькі асацыяцый абуджае ў нас яно! Боль, гераізм, патрыятызм, тугу па блізкім, нянавісць і любоў …
Што такое вайна? Чаму яна так ўплывае на чалавека? Каб разабрацца ў гэтым пытанні, я вырашыў зазірнуць у гісторыю чалавецтва. Калі-то вайна была для першабытных людзей залогам выжывання. Яны абараняліся ад драпежных звяроў і нападаў іншых пляменаў.
З часам людзі пабудавалі вескі і гарады, абараняючыся ад драпежнікаў. Таксама навучыліся разводзіць жывелу і вырошчваць хлеб. Быццам бы патрэба ў вайне павінна была знікнуць.
Але, вызваліўшыся ад войнаў дзеля выжывання, людзі пачалі ваяваць дзеля славы і ўзбагачэння. Імены вялікіх заваеўнікаў захоўваюцца ў гісторыі: Аляксандр Македонскі, Чынгісхан, Тамерлан, Напалеон. Аб вялікіх ваенных паходах складаюцца легенды. А які хлапчук у дзяцінстве не гуляў у вайну? Не марыў імчацца з мечам на кані, грозным выглядам распуджваючы ворагаў?
Але што на самай справе нясе вайна простым людзям? Вось хутка семдзесят гадоў, як скончылася Вялікая Айчынная. Яе адгалоскі дагэтуль адгукаюцца выбухамі забытых на палях мін і снарадаў. На вопыце старэйшага пакалення мы ведаем, што вайна — гэта боль і пакуты. якія ляжаць у акопе у саракаградусны мароз? Або жыць на чатырыста грамаў хлеба ў дзень? А з чым мы можам параўнаць боль жанчыны, якая атрымала пахавальную на мужа ці сына? Або перажыванні дзяўчыны, якая праводзіла на вайну хлопца, а дачакалася калечанага інваліда?
Зараз я назіраю за промнем заходзячага сонца. Ён цеплы і ласкавы. Я ведаю, што за заходам узыход будзе. А якім ен будзе, цеплым і ласкавым, або жорсткім і крывавым, залежыць ад нас. І нараджаецца адчуванне: не трэба больш вайны. Ніколі.