Літаратурныя крытыкі адзначаюць, што ў 60-70-я гады на тэрыторыі былога Савецкага Саюза беларуская літаратура была адной з самых яркіх нацыянальных літаратур. «Маладосць» і «Полымя» ў Маскве імгненна раскупляліся, нягледзячы на тое, што выходзілі на беларускай мове. Але сёння ўсе часцей даводзіцца чуць аб тым, што кола маладых беларускіх аўтараў звузіўся, што наша літаратура і паэзія ў прыватнасці перажываюць спад. Аднак гэта крыху не так. Справа ў тым, што вельмі важным аргументам у дадзеным пытанні з’яўляецца адсутнасць у паэзіі таго, што сёння прынята называць «піяр». У нас чаму-то пад гэтым словам разумеюць скандал, стварэнне ў грамадстве нездаровага цікаўнасці.
Сёння існуе практыка, якая зневажае пісьменніка: ганарар аўтарам выдавецтва выплачвае яго ж кнігамі, якія на сустрэчы з чытачамі пісьменніку прапануецца прадаваць. Гэта прыніжае статус літаратара і літаратуры ў вачах грамадства. А чаму сучасных беларускіх аўтараў, у тым ліку паэтаў, не ведаюць за межамі нашай краіны? З аднаго боку, гэта звязана з нашай лянотай, а з другога — адбываецца па не залежных ад творчых людзей прычынах. Вось адкрыўся ў Маскве Дом ўкраінскай кнігі, а Дома беларускай кнігі ў расійскай сталіцы няма, хоць у нас Саюзная дзяржава. Але падобныя рэчы не залежаць ад творцаў, яны вырашаюцца палітыкамі. Што ж тычыцца беларускіх аўтараў з-за адсутнасці усьвядомленага ганарару, большасць пісьменнікаў проста не могуць здужаць годную працу над тэкстамі. Любому паэту сягоння як і любому чалавеку трэба есці, апранацца, карміць дзяцей, калі такія маюцца. І таму даводзіцца сумяшчаць творчасць з якой-небудзь сьвецкай працай. Вось і выходзіць, што не хапае ні сіл, ні часу.
Велізарнай праблемай у раскрутцы паэзіі з’яўляецца яе элітарнасць. У тым сэнсе, што паэзія звычайна запатрабаваная інтэлектуальнай, духоўнай элітай любога грамадства. Але ў цэлым літаратура — гэта не забаўкі! Дэтэктывы, эротыка, жаночыя раманы — гэта не літаратура.
Адлюстраваць дабро на тэатральных падмостках вельмі няпроста. А зло намаляваць — нічога не варта. Накінуць чорны плашч, прыляпіць рогі — і вось ён, дэман. Квінтэсенцыя зла.
Дык вось, сапраўдная літаратура, тая ж паэзія, увасабляе ў жыццё няпростую задачу — кажа, нагадвае людзям аб прыгажосці іх душы, памнажае ў свеце дабро.
Падзенне цікавасці моладзі да літаратуры прынята звязваць з развіццем новых тэхналогій, хоць гэта не так. Не існуе ніякага супрацьстаяння паміж высокімі тэхналогіямі і літаратурай. З аднаго боку, літаратура, паэзія — гэта пласт нацыянальнай культуры любой дзяржавы, тое, што будуць ведаць пра нас нашчадкі, тое, што застанецца ў стагоддзях, як бы ні развіваліся тэхналогіі. З іншай — гэта тое, на чым, як на падмурку, грунтуецца ўсе астатняе. У асноўным кіно — літаратура: сцэнар. У аснове тэатра — літаратура: п’еса. Эстрада — зноў літаратура: паэзія. Ды калі ўзяць той жа інтэрнэт, бадай, большая палова ўсіх сайтаў «сусветнай павуціны» прысвечаны літаратурным творам. Так як жа літаратура, паэзія, гэты вялізны пласт нацыянальнай культуры могуць стаць непатрэбнымі?! Адказ адзін — паэзія есць і будзе. І яна патрэбная нам, проста, трэба пісьменна падысці да гэтай праблемы з боку дзяржавы, і паэзія ў Беларусі ажыве, як і ў любой якая паважае сябе краіне.