Як толькі з’явіцца першае вясновае сонейка і асядуць снягі, на лясных палянах і ўздоўж ручаёў расцвітаюць пралескі. Гэта незвычайна далікатныя расліны з невялікай галоўкай-званочкам, невысокім сцяблом і доўгімі вузкімі зяленымі лістамі. Пралескі бываюць не толькі белага, але і фіялетавага, і бледна-жоўтага колеру. Корань пралескі — маленькая лукавічка — своеасаблівая скарбонка пажыўных рэчываў, якую расліна папаўняе за вясну і лета. Слабасць і далікатнасць кветкі, якой яна можа здацца на першы погляд, падманлівыя. Не дарма пралеска з’яўляецца першайсярод снягоў — яна можа вытрымаць нават дзесяціградусны мароз. Водар пралескі вельмі тонкі і лёгкі, але зусім не з-за водару людзі зрываюць гэтыя кветкі і складаюць з іх маленькія букецікі. Пралеска — сімвал вясны, і кожнаму хочацца патрымаць яго ў далонях, падарыць сябру. Аднак сарваныя пралескі хутка вянуць, бо холад ім больш звыклы, чым цяпло пакоя. Я вельмі люблю ездзіць з бацькамі ў лес ранняй вясной, калі толькі-толькі прыгрэе сонейка і з’явяцца праталіны. Тады зямля ў лесе здаецца накрытай белым карункавым пакрывалам — гэта расцвілі пралескі, першыя пасланцы вясны. Іх маленькія далікатныя галоўкі падобныя на званочкі. Здаецца, нячутным чалавеку звонам яны хочуць абудзіць спячую прыроду. Гэта расліна не баіцца зімы, нават дзесяціградусны мароз не зломіць маленькага вясновага першынца. Кветка можа нават заледзянець да каранёў, і тады яна становіцца вельмі ломкай — страшна дакрануцца. Аднак сонейка хутка растопіць ледзяную скарыначку, і вось пралеска, як ні ў чым не бывала, хістаецца на ветры галоўкай. Я ніколі не рву пралескі ў лесе, бо дома яны вельмі хутка звянуць, і мне будзе сумна глядзець на іх паніклыя галоўкі. Многія віды пралесак зараз занесены ў Чырвоную кнігу, як знікаючыя, і мне вельмі шкада, што ёсць людзі, якія не толькі не хочуць клапаціцца аб захаванні багаццяў нашай прыроды, але і актыўна знішчаюць іх.
0
Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Вам также может быть интересно
.Удых…Крык нованароджанага малога. Ён з’явіўся на святло, і адразу спрабуе абвясціць аб сваім нараджэнні
Цяпер Хатынь — мемарыяльны комплекс (54 км ад Мінска). Гэты мемарыял быў адкрыты ў
Нясвіжскі замак — палацава-замкавы комплекс, змешчаны ў паўночна-усходняй частцы горада Нясвіжа Мінскай вобласці Беларусі.
«Чалавек жыве на зямлі, на сваей зямлі, на сваей малой радзіме. Мы жывем у
У кожнага чалавека ёсць свая родная мова. І кожны ўлічвае сваю кропку гледжання аб
Парку, які носіць імя выдатнага беларускага паэта, да Другой Сусветнай вайны не было. На