Мабыць, паняцце родны край закладваецца ў чалавека з нараджэння. Накшталт нічога асаблівага ў той мясцовасці і няма, а вось усе блізкае, роднае. Нават птушкі і рыбы спрабуюць хоць калі-небудзь вярнуцца ў тое месца, дзе вывеліся. У чым жа заключаецца гэты феномен? Бо ў свеце больш мясцовасцей з суровым кліматам, бязводных, з рознымі прыроднымі катаклізмамі, чым «райскіх куткоў». Але большасць людзей, хоць і любяць бываць у такіх «пунктах», аддаюць перавагу менавіта роднаму краю.
Думаю, што тлумачэнне есць. Родны край заўседы асацыецца з домам, з маці, з сям’ей, сябрамі. Менавіта адсюль пачынаецца асваенне і пазнанне свету, тут праходзяць першыя крокі ў навучанні, першае пачуцце і іншыя першыя моцныя ўражанні. Таму такім дарагім ен з’яўляецца для кожнага чалавека — як успамін аб дзяцінстве, як сувязь з мінулым. Паняцце «роднага краю» неаддзельна ад паняцці «родная мова». Гэта мова бабулінай казкі, мамінай песні, апавяданні бацькі. І калі хто адракаецца ад усяго гэтага, пагарджае, то становіцца духоўным янычаром, манкуртом. І яго чакае такое ж грэбаванне ад уласных дзяцей.
У кожнага з нас аблічча прыроды роднага краю сваё, асаблівае. Але любоў да яго ва ўсіх адна — бязмерная, пяшчотная і неабсяжная. Лясы, горы, стэпы, палі, азеры, рэкі — усе гэта увасабленне мінулых дзён незабыўнога юнацтва і бесклапотнага дзяцінства. Кожны куток роднай зямлі выносіць прыгажосцю сваей прыроды нас у той момант, дзе мы былі шчаслівыя. І я гатовая падзяліцца з вамі, як здолела заваяваць мае сэрца прыроды майго роднага краю.
Тут я нарадзілася, расла і рабіла свае першыя крокі па святой зямлі, дзе ступала нага маіх продкаў. Гэты край прытуліў нас усіх, даў нам магчымасць жыць на ўрадлівай зямлі. Кожны куток яе цудоўны і шчодры. Нездарма многія пісьменнікі і паэты апяваюць Беларусь у сваіх вершах і апавяданнях.
Прырода майго краю шматаблічная, нібы маскі, яна змяняе свае ўборы ў розныя часы года. Як прыгожая яна ў восень, прыбраўшыся ў залаціста-барвовы нарад і кружачы лісце ў павольным вальсе. Суровая у зімовую пару, ахінуўшы лясы і палі снежным коўдрай і звесіўшы ледзяшы з дахаў дамоў. Як азарніста прырода майго краю цёплай вясною, убіраючы дрэвы зяленай лістотай, абуджаючы паснуўшых на зіму звяроў і упрыгожаны ўвесь край разнастайнымі яркімі, захапляючымі погляд і душу кветкамі. Мы не паспелі атрымаць асалоду ад вясновага яе нараду, а яна пачынае ўжо частаваць нас сваімі пладамі і песціць у сонечных промнях гарачага лета.
Я думаю, што я здолела пераканаць усіх у тым, што прырода роднага краю пакарыла не толькі мае сэрца, але і ўсіх, хто хоць раз бываў у Беларусі.