Сачыненне на тэму «Радзіма»

Чалавек нараджаецца на свет і разам з жыццём атрымлівае ў спадчыну самае, быць можа, свае бясцэннае багацце: Радзіму. Яна ў яго адна, другой ніколі не будзе, як не будзе, не дадзена чалавеку пражыць другое жыццеё. Радзіма — дадзенасць. Яе не выбіраюць па сваім гусце і жаданні, сапраўды гэтак жа, як не выбіраюць сабе маці: ужо якая ні ёсць, але яна — твая маці, адна-адзіная з усіх, якія жывуць, яе не было з кім параўноўваць, бо ўсякае параўнанне блюзнерска, абразліва для той, што дала табе жыцце, выкарміла, вынянчыла і ўзгадавала, як магла і здолела. Радзіма, як і родная маці, — гэта твая лёс, які дасталаўся табе на радасць і на гора, на ўсе выпрабаванні, пакуты і захапленні, на няспынную штодзённую працу і на рэдкія святы — на ўсе, словам, шчаслівыя і нешчаслівыя часы хуткаплыннага жыцця. І таму-та прымаць яе трэба без наракання і жоўцевай незадаволенасці, без плебейскай зайздрасці да іншых людзей і народаў, якія нарадзіліся ў іншых межах, на іншай, магчыма, больш цёплай і добрай, аблашчанай сонцам зямлі. Тое — чужое. А твая Радзіма — гэта твая Радзіма, і табе яна належыць, як ты належыш ёй адной… Дзякуй жа ціха ў душы яе! Дзякуй за гонар называцца яе сынам, за цяжкае шчасце служыць ёй у блаславеныя дні свету і ў часіну бедстваў. Распранулі з Радзімай яе леёс і кахай па-сыноўему, захоўвай ёй вернасць, асцерагай, цані, не кляні у злую хвіліну жыцця, а рабі ўсе для яе, што ў тваіх сілах зрабіць добрага, добрага, — гэта і будзе галоўнай меркай тваей прыстойнасці і высакароднасці. Не чакай і не патрабуй ўзнагароды за вернасць, таму што вернасць, як і твая любоў, належыць ёй па праве нараджэння; ты проста-напраста выканаеш доўг. Узнагарода цябе абавязкова знойдзе, і гэта будзе спакойнае, гордае усведамленне, што не дарма ен жыў, не быў лішнім, бескарысным для Радзімы чалавекам…Кожны чалавек, з’яўляючыся ў гэтым вялікім і, залішне складаным свеце набывае жыцце, маму і тату, сяброў, грамадскі статус і многае іншае. Адным з самых галоўных пакупак у жыцці чалавека з’яўляецца Радзіма.

Існуе такі выраз: «У кожнага свая айчына.» І сапраўды, кожны мерыць сваю радзіму па-свойму. Для каго-то радзіма — гэта маленькі свет, які ўзводзяць вакол яго бацькі, для каго-то радзіма — гэта горад, у якім ён жыве і вучыцца, для каго-то радзіма — гэта цэлая краіна, і, можа быць, нават увесь свет. Як бы не мералі радзіму, у кожнага яна адзіная і выдатная! Вішневы сад ў двары з-за чаго дома, родная школа, у якой ты праводзіш шмат часу атрымліваючы веды і сустракаючыся са сваімі сябрамі і сяброўкамі, лес, у якім ты адпачываеш ў сямейным коле, твая краіна — усе гэта так вабіць і прыцягвае да сябе, нібы нябачны магніт, нараджаючы ў галаве самыя светлыя думкі і пачуцці. Радзіму любяць і ўсхваляюць, пра яе пішуць вершы і спяваюць песні, а, знаходзячыся далёка ад яе, тужаць па ёй і чакаюць з ей сустрэчы. Для кожнага чалавека вельмі важна прысутнасць у яго жыцці радзімы, бо гэта тое самае месца, дзе ён адчувае сябе абароненым і патрэбным, а гэта адыгрывае немалаважную ролю ў жыцці і станаўленні чалавека, развіцце яго асобы і інтэлектуальных здольнасцяў. Як бы добра ні было чалавеку на чужыне, яму заўсёды будзіць сніцца дом, дзе ён нарадзіўся і вырас, дзе яго бацькі і сябры.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Добавить комментарий


4 + три =

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!:

Adblock
detector