Летняя раніца ў вёсцы элементарна цудоўна. Як слаўна сачыць за тым, як пачынаецца новы, цёплы дзень. Летам сонечныя прамяні павольна слізгаюць па соннай зямлі. З іх выхадам у свет туман каля рэчкі павольна пакідае нізіну. Разносіцца прыемны пах медуніцы і астатніх травак. Паветра свежае і поўнае прыемных пахаў.
Сонца падымаецца больш, асвятляе уласным светам ўсю тэрыторыю. Ласкавыя сонечныя прамяні зваліліся на сонную траўку, і яна зазіхацела мільенамі агеньчыкаў. Раса на траўцы бліскае нядоўга. З раніцы у вёсцы зусім бясшумна, бачыцца, быццам тэрыторыя затаіла дыханне ў чаканні нейкага свята. Вось цясней чуюцца развясёлае шчабятанне птушак, у якім месцы-то заліваецца салавей. Птушкі з гатоўнасцю сустракаюць свежы дзень. Ранішняя ціша ладзіць прападаць. Усе вакол спаўняецца новенькімі гукамі. Робіцца цяплей, цясней, з самай раніцы робіцца светла: дзень гарачым стане. Чуееца мычанне кароў, сельскія гаспадары пачынаюць абуджацца. Хутка загудзіць у полі трактар.
Сонца ўзышло больш, падзьмуў мілы просты ветрык. Зашумелі дрэвы, загулі машынкі, на вуліцу пачалі вылазіць людзі. Тэрыторыя абудзілася. Ўсе кругом зашумела, зарабіла, прыйшло у перамяшчэнне. Нязначна надышоў свежы сонечны дзень, цэлы прыемных падводных камянеў і дароў.
Дзеці гуляюць на вуліцы з раніцы да вечара. То на рэчку бягуць, то ў лес, то ў полі. То ягады збіраюць, то грыбы, то на рыбалку адпраўляюцца. Іншы раз з дарослымі ідуць, а часцей — самастойна.
Вясковыя дзеці ведаюць шмат прыкмет, і ў іх добрыя навыкі і ў лесе, і ў хатняй працы.