Я хачу распавесці аб сваёй выдатнай сям’і: маме, тату, двух бабуль, дзядулю і кату Земе. Усе яны мне вельмі дарагія, таму каго-то я вылучыць не магу і напішу пра ўсіх сваіх блізкіх.
Хачу пачаць свой расказ з самага блізкага мне чалавека-мамы. Я яе вельмі люблю! Завуць яе Жана Паўлаўна. Мама расла вельмі актыўным дзіцём, вучылася вельмі добра. Вельмі шмат займалася спортам. Яна нават дзевяць разоў скакала з парашутам. Мама ў мяне вельмі смелая! І вельмі разумная. Яна скончыла факультэт прыкладной матэматыкі і кібернетыкі. Я нават не ведаю што гэта такое, але мне казалі, што вельмі складанае месца для вучобы. Цяпер яна працуе адміністратарам баз дадзеных (таксама пакуль не ведаю што гэта такое, але гучыць прыгожа!). Матуля вельмі пяшчотная, ласкавая і клапатлівая. Заўседы мяне пашкадуе, калі мне дрэнна ці балюча, супакоіць мяне. А як выдатна і смачна яна гатуе! Пальчыкі абліжаш. Толькі мама ведае мяне так добра, што адразу разумее што ў мяне ў галаве дзеецца. Чаму я сумую або, наадварот, радуюся. Заўсёды знаходзіць патрэбныя словы, каб падбадзёрыць мяне. Калі мама побач, я ўпэўнены, што ўсё будзе ў парадку. У мяне самая лепшая мама на свеце!
Зараз я распавяду аб таце. Яго клічуць Раман Леанідавіч. Нарадзіўся ен у горадзе Мінску. Яго бацька (мой дзядуля) быў ваенным, таму што іх сям’я вельмі шмат ездзіла па розных гарадах і краінах. У дзяцінстве тата займаўся рознымі відамі спорту: дзюдо, баскетбол, тэніс, бокс. Гэтак жа ён займаўся музыкай, іграў на фартэпіяна і скрыпцы. У школе тата добра і звонка спяваў, таму быў салістам у дзіцячым хоры. Але потым вырас і голас змяніўся. Цяпер ён не спявае. І правільна робіць! Вучыўся ён там жа дзе і мама. Яны там і пазнаёміліся і пакахалі адзін аднаго. Працуе ён цяпер нейкім начальнікам, я нават не зусім разумею чым ён займаецца. Тата ў мяне строгі. Калі мама заўсёды мяне шкадуе і можа дазволіць гуляць, нават калі я правініўся, то тата, калі я набедакурыў, адразу мяне карае. Або забараняе гуляць у што-то, або нават ставіць у кут. Ен у мяне моцны, таму што шмат займаецца спортам. Хоць тата і строгі, я яго вельмі люблю! Таму што ён многа ўсяго ведае. З ім я заўсёды магу пагаварыць на любыя тэмы, якія мяне хвалююць. Ён заўседы параіць, як лепш паступіць у розных сітуацыях, заўсёды выслухоўвае мяне. Ён вельмі радуецца, калі ў мяне што-то атрымліваецца і ганарыцца мной. Але тата вельмі шмат працуе, моцна заняты заўсёды, і прыходзіць вельмі стомлены і позна. У нас мала часу, каб пабыць разам і мне яго не хапае, хаця я разумею, што так бывае часам трэба. Я яго вельмі люблю!
Мая першая бабуля — Яўгенія Аляксандраўна. Яна мама маей мамы. Жыве яна ў горадзе Гродна. Гэта вельмі добры, ласкавы чалавек. Яе ўсе любяць і паважаюць за яе спагадлівасць, добразычлівасць і гатоўнасць прыйсці на дапамогу, хто ў гэтым мае патрэбу.
Яна вельмі разумная, вучобу па прафесіі тэхнолаг скончыла з чырвоным дыпломам. Мне падабаецца ездзіць да яе ў госці на дачу. У яе там вялікі і прыгожы дом і вялікая лазня, куды я вельмі люблю хадзіць з татам. Яна мяне песціць! У яе хаце заўседы вялікая разнастайнасць смачнай ежы, якую яна гатуе спецыяльна для нас, калі мы прыязджаем ўсей сям’ей. Яна заўсёды хвалюецца за мае здароўе, вучобу і вельмі часта тэлефануе, каб даведацца як у нас справы. Цяпер бабуля на пенсіі, але працаваць не спыніла, так як не можа сядзець без справы. Нягледзячы на тое, што яе жыццё было нялегкім, яна захавала любоў да навакольных. Я яе вельмі люблю!
Мая другая бабуля — Тамара Віктараўна. Яна мама майго таты. Жыве яна ў горадзе Мінску, як і мы. Так як яе муж, мой дзядуля, які быў вайскоўцам, бабуля змяніла шмат гарадоў і краін. І ей даводзілася працаваць па розных спецыяльнасцях. Таму бабуля ў мяне ўмее напэўна ўсё! Яна ўжо не працуе і ўвесь вольны час праводзіць або са мной ці на сваей любімай дачы. Мы праводзім з ей вельмі шмат часу, таму што яна часта бывае са мной калі мама і тата на працы, а я не ў школе. Бабуля Тома вельмі вяселая і добрая! Мы з ей шмат гуляем, вельмі любім чытаць. З ёй мне вельмі падабацца рабіць урокі, таму што яна вельмі цярплівая і захоўвае спакой нават калі я раблю ўвесь час адны і тыя ж дурныя памылкі. Але дзе трэба яна становіцца строгая. У бабулі Томы не забалуешь! Калі яна вырашыла, то пераканаць яе вельмі складана. Але я ўсе роўна бачу, што яна вельмі мяне кахае. Як і я яе!
Цяпер я распавяду пра дзядулю. Яго клічуць Леанід Сяменавіч. Як я ўжо казаў, ен быў ваенным. Займаўся нейкай сверхсекретной сувяззю. Такіх спецыялістаў было вельмі-вельмі мала, таму яго ўвесь час перакідвалі з аднаго месца службы на іншае. Гэта, вядома, цяжка, але затое, напэўна, вельмі цікава. Дзядулю ўсе паважаюць, таму што ен як сапраўдны рускі афіцэр — сумленны, прынцыповы, вельмі горды і разумны. Але са мной ен зусім іншы! Ен вельмі мяккі, добры. Ніколі на мяне не крычыць і не лае, з-за чаго мой тата часам з ім спрачаецца. Але з дзедам так цікава! Ен выдатна малюе, робіць цікавыя рэчы з дрэва. І наогул, у яго залатыя рукі. Дзядуля можа паправіць усе што заўгодна. Я вельмі ганаруся сваім дзядулем! Ен самы лепшы на свеце!
Напрыканцы не магу не расказаць пра нашага ката. Яго клічуць Земвайлд, але мы клічам яго проста Зэмана. Кот у нас пародзісты, брытанец блакітнага колеру. Ён такі плюшавы з тоўстымі шчокамі. Жудасная чысцюля, ўвесь час мыецца. Маленькі ён быў шустры, а цяпер стаў спакойны. Яго амаль не чуваць і не відаць, так як ён увесь дзень спіць дзе-то ў сваіх месцах і мы яго не заўсёды можам адразу адшукаць. Ён вельмі ласкавы, любіць каб яго пагладзілі. Устае ён рана і разам з татам ідзе на кухню снедаць. Гэта ў яго ўжо стала звычкай. Калі прыходзяць у хату чужыя людзі ён вельмі баіцца і хаваецца. Але ў любой сітуацыі ен трымаецца з годнасцю! Сапраўдны высакародны кот! Вось такі ён у мяне!
Вось я і распавёў пра сваіх самых блізкіх людзей. Яны вельмі розныя, але аб’ядноўвае іх адно — яны вельмі любяць мяне, а я вельмі люблю іх!