Ёсць у айчынных пісьменнікаў моўная праблема. Творы Стывена Кінга, да прыкладу, прадаюцца па ўсім свеце праз Інтэрнэт. Але на англійскай мове размаўляе ўвесь свет. На беларускім жа кажуць толькі адзінкі. Так што будзь беларускі пісьменнік нават уладальнікам бліскучага, універсальнага таленту, усё роўна шанцаў на сусветную вядомасць у яго значна менш, чым у англамоўнага, да прыкладу, аўтара.
Велізарнай праблемай у раскрутцы паэзіі з’яўляецца яе элітарнасць. У тым сэнсе, што паэзія звычайна запатрабаваная інтэлектуальнай, духоўнай элітай любога грамадства. Але ў цэлым літаратура — гэта не забаўкі! Дэтэктывы, эротыка, жаночыя раманы — гэта не літаратура. Дэтэктыў, да прыкладу, трымаецца на нізкіх чалавечых пачуццях. У аснове любога дэтэктыва — зло, загана, а папулярнасць жанру заснавана на ўласцівым чалавеку нездаровага цікаўнасці да гэтых з’яў. Вось, да прыкладу, гуляе ў падземным пераходзе хлопец на гітары, спявае прыгожыя песні — і людзі абыякава праходзяць міма. А калі ў тым жа самым пераходзе бойка ці забойства — адразу столькі разявак набяжыць! Справа ў тым, што дабро, прыгажосць — гэта натуральны стан чалавека душ, а зло — стан ненатуральнае і таму выклікае цікавасць. Адлюстраваць дабро на тэатральных падмостках вельмі няпроста. А зло намаляваць — нічога не варта. Накінуць чорны плашч, прыляпіць рогі — і вось ен, дэман. Квінтэсенцыя зла. Столькі разнавіднасцяў масак зла стварылі сцэнарысты і рэжысеёры фільмаў жахаў! Дык вось, сапраўдная літаратура, тая ж паэзія, увасабляе ў жыццё няпростую задачу — кажа, нагадвае людзям аб прыгажосці іх душы, памнажае ў свеце дабро. А прыгожыя пачуцці — гэта прыгожы, добры погляд у свет. Гэта будаўніцтва, стварэнне прыгожага, добрага, высокодуховного свету будучыні — такога, у якім захацеў бы жыць кожны, у тым ліку і той, хто сення зачытваецца дэтэктывамі. І потым, бо так справы ідуць не «ўва ўсім свеце»! Чаму-то мы так для сябе вырашылі. У краінах Еўропы ў модзе сур’езныя аўтары, ні адзін вядучы універсітэт свету не адмовіўся ад вывучэння разгорнутага курсу паэзіі, а ў Францыі, да прыкладу, сустрэчу з рускімі пісьменнікамі не так даўно ладзілі на самым высокім узроўні два прэзыдэнты — Пуцін і Шырак.
Падзенне цікавасці моладзі да літаратуры прынята звязваць з развіццем новых тэхналогій, хоць гэта не так. Не існуе ніякага супрацьстаяння паміж высокімі тэхналогіямі і літаратурай. З аднаго боку, літаратура, паэзія — гэта пласт нацыянальнай культуры любой дзяржавы, тое, што будуць ведаць пра нас нашчадкі, тое, што застанецца ў стагоддзях, як бы ні развіваліся тэхналогіі. З іншай — гэта тое, на чым, як на падмурку, грунтуецца ўсе астатняе. У асноўным кіно — літаратура: сцэнар. У аснове тэатра — літаратура: п’еса. Эстрада — зноў літаратура: паэзія. Ды калі ўзяць той жа інтэрнэт, бадай, большая палова ўсіх сайтаў «сусветнай павуціны» прысвечаны літаратурным творам. Так як жа літаратура, паэзія, гэты вялізны пласт нацыянальнай культуры могуць стаць непатрэбнымі?! Адказ адзін — паэзія есць і будзе. І яна патрэбная нам, проста, трэба пісьменна падысці да гэтай праблемы з боку дзяржавы, і паэзія ў Беларусі ажыве, як і ў любой якая паважае сябе краіне.
