Марозныя зімовыя дзянькі размяшчаюць да шпацыраў ані не менш, чым гарачыя летнія. Прырода як быццам засынае, але сон гэты не звычайны будзенны, а чароўны, поўны казак і загадак. За кожным паваротам чакаеш знайсці ледзяны замак, у якім жыве чараўніца-завіруха, кожнае дрэва — зачараваны волат. Як утрымацца ад жадання дакрануцца да таямнічага цуду зімы?
Гэтай зімой мы з сябрамі ездзілі катацца на лыжах у лес, і я хачу распавесці аб гэтай дзіўнай прагулцы.
У апошнія некалькі гадоў зімы ў нашым краі былі цёплымі і маласнежнымі. Але ў гэты раз прырода, мабыць, вырашыла нагнаць упушчанае. Яшчэ ў сярэдзіне снежня пачаліся моцныя снегапады, а да студзеня на вуліцы ўсталявалася роўная надвор’е: легкі марозік, яркае сонейка і дзіўны ветрык.
Адной цудоўнай зімовай раніцай мы з сябрамі вырашылі адправіцца ў лес, каб пакатацца на лыжах. Была нядзеля, але прачнуліся мы рана, каб ўдосталь нагуляцца. На зборы сышло трохі часу: заплечнікі былі сабраны з вечара, і нам заставалася толькі апрануцца цяплей ды ўзяць лыжы.
Бліжэйшы лясок, размешчаны не так далека ад горада, але людзі ў ім бываюць нячаста. Калі мы падышлі да ўзлеску, перад намі адкрыўся казачны пейзаж. Снег хаваў зямлю, дрэвы і невялікі раўчук. Не было відаць ні адной сцяжынкі, як быццам у гэтых месцах ніколі раней не ступала нага чалавека. Пяць хвілін мы моўчкі стаялі і любаваліся выглядам.
Лес быў даволі рэдкім, часта сустракаліся палянкі, апраўленыя невысокім хмызняком. Мы ўспомнілі, як хадзілі ў гэты лес летам. Тады мы лазілі па дрэвах, збіралі ягады, гулялі ў хованкі ў густой траве. Цяпер усе было зусім па-іншаму. Лес як быццам пагрузіўся ў чароўны сон, ахінуўшыся ў белую, іскрыстую коўдру. Вакол стаяла цішыня, і толькі рыпенне снегу пад лыжамі парушала яе.
Дрэвы стаялі перад намі, як вяльможы, захутаныя ў беласнежныя футры. Самотная варона села на галінку, стросшы з яе снежны ўбор. Некалькі шматкоў снегу з яшчэ чутным шоргатам тут жа павольна зляцелі ўніз, як маленькія парашутысты. Мы ўсталі, і напружана прыслухаліся. Зноў ні гуку вакол.
Мы рушылі далей. Велічэзныя елі змяніліся дрэвамі ніжэй. На галінах некаторых з іх зіхацелі чырвоныя кропелькі. Гэта былі ягады рабіны, прыбрана якія ўпрыгожвалі лес, такі чорна-белы зімовым днем. Якая прыгажосць! І чаму толькі рабіну лічаць горкай? Я сарвала некалькі ягад з дрэва. На густ яны былі кіслымі, вельмі свежымі і раставалі ў роце.
На суседнім дрэве, надзьмуўшыся, сядзела маленькая птушачка. Грудка ярка-чырвоная, прама як гронка рабіны, крылы шэрыя, я хвост і галава сінявата-чорныя. Сябар сказаў мне, што гэта снягір — маленькая пявучых птушачка, якую вельмі цяжка заўважыць летам. Мне стала шкада снегіра: бо на вуліцы вельмі халодна і ён, павінна быць, страшна змерз. Аднак сябар распавёў, што калі гэтай птушцы холадна зімой — яна ляціць туды, дзе цяплей, а вясной вяртаецца назад. А раз гэты снягір не паляцеў, значыць, яму ў нашых лясах жывецца камфортна.
Зімой шарэць пачынае рана, таму неўзабаве нам прыйшлося вяртацца дадому. Зімовы лес так прыгожы, што час праляцеў незаўважна. Замерзлыя і стомленыя, але задаволеныя і поўныя новых уражанняў, мы вярнуліся дадому, дзе пілі гарачую гарбату з пернікамі і бацькам распавядалі аб тым, што пабачылі за дзень.