Радзіму трэба любіць і абараняць, бо толькі дзякуючы пачуццю, патрыятызму чалавек становіцца часткай свайго народа. Сёння абарона радзімы — гэта такі ж святы абавязак і абавязак кожнага, як і шмат гадоў таму. Толькі цяпер ворагі нашай радзімы — ня інтэрвенты, не агенты сусветнага імперыялізму, а тэрарызм, наркамафія, амаральныя палітыкі. У дэмакратычным грамадстве змагацца з імі калі не лёгка, то, па меншай меры, магчыма.
У нашай агульнай Радзімы — планеты Зямля — ёсць яшчэ больш страшны вораг. Калі акінуць разумовым поглядам гісторыю XX стагоддзя (перш за ўсё, гісторыю тэхналагічнага развіцця чалавецтва), то апынецца, што ў апошнія некалькі дзесяцігоддзяў зямляне толькі тым і займаліся, што забруджвалі прыроднае асяроддзе, разбуралі азонавы пласт, назапашвалі тысячы тон ядзерных адходаў і мільёны тон смецця. Вядома, гэта не так. Лепшыя розумы чалавецтва вырашалі вельмі складаныя праблемы, каб палегчыць жыццё кожнага з нас. Вось толькі пабочныя следства прагрэсу апынуліся занадта цяжкімі. Кожны чалавек, які карыстаецца дасягненнямі прагрэсу, аказваецца міжвольным ворагам Зямлі. Выйсце тут толькі адно : старацца ўсяляк берагчы навакольнае асяроддзе. Кінуты ў скрыню, а не на асфальт пакецік з-пад чыпсаў часам значыць для абароны прыроды больш, чым удзел у шматлюдным і шумным мітынгу зялёных.
Але ўсё ж паняцце «Радзіма » звязана перш за ўсё з сацыяльным быццём чалавека. Калі я задумваюся над тым, што ж для асабіста мяне значыць радзіма, то прыходжу да высновы: гэта складанае паняцце звязана з сям’ёй. У сям’і ёсць розныя пакаленні. Маладыя могуць пераймаць вопыт старэйшых, а старэйшыя — вучыцца ў маладых свежасці ўспрымання жыцця. І нашу вялікую краіну я хацеў бы бачыць у вобразе вялікай сям’і, дзе ёсць толькі родныя людзі — браты і сёстры, бацькі і дзеці. Дзе няма пакрыўджаных, прыгнечаных, дзе не галадаюць дзеці і не рвуцца бомбы. Дзе ўсе ідуць ідэалам свабоды і дэмакратыі, а слова « беззаконне» стала састарэлым.
Хочацца верыць, што ўсё добрае, тое, што адбываецца на маёй радзіме , будзе мець годны працяг, а ўсё дрэннае знікне само сабой. Тады пры словах « Радзіма », « Айчына » кожны грамадзянін нашай краіны будзе адчуваць самую сапраўдную гонар.
У маёй шматнацыянальнай радзімы няма любімчыкаў і абрыдлых. Чалавек любога веравызнання, любога колеру скуры тут прыняты як добры сябар і жаданы госць. І гэта яшчэ адна нагода ганарыцца роднай краінай. Нам не трэба змагацца супраць расізму, антысемітызму, рэлігійнай нецярпімасці, бо ў нас у краіне гэтыя з’явы немагчымыя. Хочацца верыць, што ў будучыні нічога не зменіцца.
Аб роднай краіне можна казаць бясконца, але калі хтосьці папросіць ў трох словах растлумачыць, што значыць для мяне радзіма, то я, напэўна, адкажу: « Вера, надзея, любоў » .