Сачыненне на тэму «Сустрэча з вожыкам»

Аднойчы летам мы сядзелі ў альтанцы на нашай дачы і пілі гарбату. Стаяла яснае цёплае надвор’е, але ў паветры ўжо адчувалася набліжэнне восені. Некаторыя дрэвы ўжо пачалі губляць лісце, а абза лесу удалечыні ледзь прыкметна была брудна. Нечакана мы пачулі як зашамацела трава ў лазні, потым пачуўся тупат чыіх -небудзь маленькіх лапак і на дарожку, якая вядзе да альтанцы выбег вожык. Заўважыўшы нас, ён спыніўся, мабыць задумаўся. Яго маленькія чорныя вочкі — пацеркі насцярожана заблішчалі. Іголкі, якія пакрывалі амаль усе яго цела, прыўзняліся і заварушыліся. Мой братачка кінуўся да вожыка, але той кінуўся ад яго уцякаць. Тата крыкнуў брату, каб той не палохаў вожыка і не ўздумаў яго чапаць — іголкі у вожыкаў вельмі калючыя і служаць ім для абароны. Брат усё — такі дагнаў вожыка і, пасадзіўшы яго ў свой ​​капялюш, прынёс у альтанку. Цяпер мы маглі разгледзець яго бліжэй. Мне вельмі хацелася пакратаць вожыка за нос. Ён у яго такі міленькі, быццам бы аксамітны. Лапкі ў вожыка сканчаюцца доўгімі чэпкімі кіпцюркамі. Імі — то ён і стукае па зямлі. Братачка ўгаварыў бацькоў забраць вожыка ў горад. Бацькі не адразу пагадзіліся. Мама ўспомніла, што мышы баяцца вожыкаў, а ёй здалося, што ў апошні час у нас пад падлогай у кватэры завяліся мышы. Цяпер вожык жыве ў пакоі ў брата. Толькі мы яго амаль не чуем, таму што ён цэлымі днямі спіць пад ложкам і толькі па начах стукае лапкамі, калі прабіраецца да сподачку з малаком. Можа быць ён яшчэ не асвоіўся ў гарадской кватэры і баіцца людзей. Тата кажа, што яго трэба адвезці на дачу. Раптам у яго ў лесе засталіся дзеткі ? Па-мойму, тата кажа праўду.