Калі нараджаецца чалавек, разам з вялізным светам, разам з жыццём ён набывае сям’ю. Нарадзіцца ў сям’і, сярод блізкіх, тых, хто любяць цябе людзей — гэта велізарнае шчасце. Толькі ў сям’і можна здабыць упэўненасць, спакой, толькі родныя людзі заўсёды зразумеюць цябе, падтрымаюць, даруюць. Дзеля сваёй сям’і чалавек здольны на подзвіг, абараняючы свайго дзіцяці, маці, не раздумваючы, ідзе на смерць, дзеля маці або бацькі дзіця можа ахвяраваць сваімі жаданнямі.
Сям’я — маленькая радзіма, маленькі свет, які заўсёды побач. Нават калі родныя табе людзі далёка, ты ўсё роўна адчуваеш іх клопат, увагу, ты ведаеш, што ёсць людзі, якім ты не абыякавы, людзі, якія прыйдуць да цябе на дапамогу, а савет родных будзе заўсёды шчырым і карысным.
Мне вельмі пашанцавала ў жыцці, я нарадзілася ў вялікай сям’і. З дзяцінства мяне расцілі мая мама і сястра, у адным горадзе, зусім недалёка жыве мая цётка, а на ўскраіне, жывуць дзядуля і бабуля. Сям’я наша дружная, мы не ведаем слоў тваё або маё, у нас, усё агульнае. Радасці і беды мы перажываем ўсе разам. Самыя мудрыя дзядуля і бабуля, пражылі цяжкае, але вельмі цікавае жыццё. Дзядуля яшчэ падлеткам ўдзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне, ён быў у партызанскім атрадзе. Яго апавяданні, мы ўнукі, слухаем, раскрыўшы рты, я часта думаю, што яму было столькі ж гадоў, як і мне, колькі ж страху і гора прыйшлося перажыць яму, яшчэ, быўшы зусім дзяцём? Усе тады гераічна выносілі нягоды, але подзвігі дзяцей — байцоў, гэта прыклад для нас. Мая бабуля ў вайну была гвалтоўна сагнана ў Нямеччыну, ёй, юнай дзяўчыне, прыйшлося жыць і працаваць далёка ад родных. Бабуля казала, што ўсё можна было перажыць, але расстанне з роднымі была проста невыноснае, а яшчэ свядомасць таго, што працаваць даводзіцца на ворагаў, тых, хто забівае зараз тваіх братоў і бацькоў, гэтыя думкі, гэтая туга і безвыходнасць проста разрывалі душу. Толькі вера ў перамогу, толькі надзея на сустрэчу з роднымі дапамагала выжыць.
Мая мама і мая цётка, заўсёды разам, яны нават працуюць у адным месцы і ў адну змену. Я бяру прыклад з іх, яны дзве сястры, і большай дружбы я яшчэ не бачыла. Усе справы яны робяць разам: і на агародзе і дома. Кожная з іх жыве клопатамі іншых, калі нешта купляецца, то заўсёды на ўсю сям’ю, я ніколі не бачыла, каб яны пасварыліся. Мая старэйшая сястра заўсёды побач са мной, мы не толькі сёстры, але і блізкія сяброўкі. Калі мы часам сварымся, я заўсёды ўспамінаю, што радней яе ў мяне нікога няма, і мы мірымся, бо нельга ж злавацца доўга на саму сябе, а для мяне мая сястрычка, гэта я сама, у нас цячэ адна кроў, кроў родных людзей.
Калі побач родныя людзі, то любая бяда ўжо не здаецца страшнай, любыя перашкоды не здаюцца непераадольнымі.
Аб сябрах часта кажуць, што той сапраўдны сябар, хто падзеліць з табой тваё гора, а родныя людзі не толькі падзеляць гора, яны зробяць усё каб дапамагчы яго пераадолець, родныя людзі, што вельмі важна, будуць шчыра радавацца тваім поспехам і твайму шчасцю. Часта бывае, «сябры» вельмі спагадліва рэагуюць на твае няўдачы, але як толькі да цябе прыходзіць поспех, перажыць гэтага такія «сябры» не могуць. І толькі сям’я заўсёды праўдзівая, шчырасць сярод родных заўсёды сапраўдная. Калі б у мяне была магчымасць пракрычаць на ўвесь свет, для ўсіх людзей тое, што я думаю, я б сказала: « Беражыце сваю сям’ю, любіце сваіх родных, жывіце для іх. Не саромейцеся казаць пра свае пачуцці, не саромейцеся быць добрымі і ласкавымі, шануйце кожнай хвілінай праведзенай з блізкімі людзьмі. Мы не ведаем, што будзе далей у жыцці з намі, спяшайцеся выказаць сваю любоў, не трэба збіраць у сабе дробныя крыўды родных і блізкіх вам людзей.