Яшчэ ў раннім дзяцінстве даводзілася мне любавацца узыходам сонца. Вясновым раніцай, у святочны дзень, маці часам будзіла мяне, на руках падносіла да акна:
— Паглядзі, як сонца гуляе !
За стваламі старых ліп велізарны палымяны шар ўздымалася над прачнулася зямлёю. Здавалася, ён раздзімаўся, ззяў радасным святлом, гуляў, усміхаўся. Дзіцячая душа мая радавалася. На ўсё жыццё запомніўся мне твар маці, асветлены прамянямі ўзыходзячага сонца.
У сталым узросце шмат разоў назіраў я узыход сонца. Я сустракаў яго ў лесе, калі перад світаннем праходзіць уверсе над верхавінамі перадсвітальнае вецер, адна за другою згасаюць ў небе чыстыя зоркі выразней і выразней абазначаюцца на прасвятлелым небе чорныя вяршыні. На траве ляжыць раса. Мноствам бліскавак зіхаціць расцягнутае ў лесе павуцінне. Чыстае і празрыстае паветра. Роснай раніцай, смалою пахне ў густым лесе.
Бачыў узыход сонца над роднымі палямі, над зазелянелым, пакрытым расою лугам, над срэбнай роўняддзю ракі. У прахалодным люстэрку вады адлюстроўваюцца пабялелым ранішнія зоркі, тонкі серп месяца. На ўсходзе разгараецца світанак, і вада здаецца ружовай .
Як бы ў парнай лёгкай смузе пад спеў незлічоных птушак падымаецца над зямлёю сонца. Як жывое дыханне зямлі, лёгкі залацісты туман сцелецца над палямі, над нерухомай стужкай ракі. Ўсё вышэй падымаецца сонца. Прахалодная празрыстая раса на лугах ззяе алмазным россыпам.
Назіраў з’яўленне сонца ў марозную зімовую раніцу, калі нясцерпна ззялі глыбокія сняжынкі, рассыпаўся з дрэў лёгкі марозны іней . Любаваўся узыходам ў высокіх гарах Цянь- Шаня і Каўказа, пакрытых зіготкімі ледавікамі.
Асабліва добры узыход сонца над акіянам. Будучы мараком, стоячы на вахце, шмат разоў назіраў я, як ўзыходзячае сонца змяняе свой колер: то раздзімаецца палаючым шарам, то зачыняецца туманам або далёкімі аблокамі. І ўсё вакол раптам змяняецца. Іншымі здаюцца далёкія берагі, грабяні набягае хваль. Змяняецца колер самага неба, залаціста — блакітным шатром які пакрывае бязмежнае мора. Пена на грабянях хваляў здаецца залатою. Залатымі здаюцца якія ляцяць за кармою чайкі. Пунсовым «золатам адсвечваюць у промнях мачты, блішчыць фарбаваны борт карабля. Стаіш, бывала, на вахце на носе парахода, нявызначанай радасцю напаўняецца сэрца. Нараджаецца новы дзень ! Колькі сустрэч і прыгод абяцае ён маладому шчасліваму мараку?
Жыхары вялікіх гарадоў рэдка любуюцца узыходам сонца. Высокія каменныя грамады гарадскіх дамоў закрываюць гарызонт . Нават сельскія жыхары прачынаешся кароткі гадзіну усходу сонца, пачатак дня. Але ў жывым свеце прыроды ўсё абуджаецца . На ўзлесках лесу, над азоранай вадою гучна спяваюць салаўі . Ўзвіваўся з палёў у неба, што знікалі ў промнях світання, лёгкія жаўрукі . Радасна кукуюць зязюлі, свішчуць дразды.
Толькі маракі, паляўнічыя — людзі, цесна звязаныя з маці — зямлёю, ведаюць радасць урачыстага сонечнага ўзыходу, калі на зямлі абуджаецца жыццё. У прыродзе няма нічога выдатней ранняга раніцы, ранішняй ранняй зары, калі матчыным дыханнем дыхае зямля і жыццё абуджаецца.
Помогло)