9 Мая — свята Вялікай Перамогі. Яго адзначае ўся краіна. На гэтай вайне загінулі мільёны людзей. Гэтая вайна зачапіла горам кожную сям’ю ў краіне. Трэба ведаць і памятаць пра тых, хто здабыў гэтую перамогу.
Я хачу расказаць пра свайго прадзядулю, удзельніку Вялікай Айчыннай вайны. Яго клічуць Петр Васільевіч Кузняцоў. Ён чалавек з працавітай сялянскай сям’і.
Калі пачалася вайна, Пятру было семнаццаць гадоў. Бацька і старэйшы брат пайшлі ваяваць. Пётр стаў курсантам Цюменскага ваеннага вучылішча. Затым у складзе трыццаць першай арміі Заходняга фронту малады камандзір стралковага аддзялення Кузняцоў прыняў удзел у баях. У адным з баёў яго раніла. У дзень яго васямнаццацігоддзя ён даведаўся, што прадстаўлены да медаля «За адвагу». Гэта была першая вайсковая ўзнагарода маладога байца.
У цяперашні час прадзядуля з’яўляецца інвалідам Айчыннай вайны, мае ўзнагароды — ордэн «Айчыннай вайны I ступені», медаль «За Перамогу над Германіяй» і юбілейныя медалі.
Пайшоў на вайну і малодшы брат Аркадзь. Ён таксама быў паранены ў баях. Пётр і Аркадзь вярнуліся з вайны, а вось іх бацька і старэйшы брат загінулі ў баях за Радзіму.
Атрымаць перамогу дапамаглі сваёй працай і ў тыле. Працавалі ўсе пад лозунгам «Усе для фронту! Усе для перамогі!». Нялегкая доля упала на плечы жанчын, старых і дзяцей. Не пакладаючы рук, не шкадуючы сябе — на заводах, палях і шахтах — працавалі ўсе, хто мог, набліжаючы Перамогу. Нават дзеці і падлеткі працавалі нароўні з дарослымі. Абедзве мае прабабулі былі ўзнагароджаны медалямі «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне».
Цяпер мой прадзед жыве ў горадзе Мінску. Яму ўжо восемдзесят пяць гадоў, але ён працягвае працаваць. Петр Васільевіч ўзначальвае Гарадскі савет ветэранаў вайны і працы. Ён часта сустракаецца з моладдзю, яго запрашаюць у школы і вучэльні, дзе ён распавядае пра баявую маладосць, узгадвае тых, хто не вярнуўся з вайны. У гэтым годзе яго запрасілі на Парад Перамогі ў Маскву. Самая галоўная мара прадзедаў аб тым, каб ніколі больш на Зямлі не было войнаў, каб ніколі не гінулі ў баях людзі.
Я ганаруся тым, што са старэйшага пакалення маей сям’і можна браць прыклад. Я жадаю свайму прадзед заставацца здаровым, бадзерым, патрэбным сваім родным і усім, хто яго ведае. Мы памятаем подзвіг яго пакалення.
Вайна — гэта самае цяжкае і страшнае выпрабаванне ва ўсе часы і для ўсіх народаў, але самай жахлівай была тая вайна, Вялікая Айчынная. Шмат перанесла на сваіх плячах тое пакаленне. Мне не хацелася б, каб наша пакаленне ці тое, якое будзе жыць пасля нас, перажыў падобнае выпрабаванне. Свет трэба берагчы любым коштам.
