У паэме “Раскіданае гняздо” Зоська заўсёды марыць аб тым, што усе няшчасці аднойчы зменіць шчасце. Па сваёй натуры Зоська вельмі сентыментальная і уражлівая дзяўчына. Яе душы падабаецца усё прыгожае. Мова Зоські вельмі вобразная і багатая. Дзяўчына жыве ў нейкім казачным свеце, які яна сама сабе прыдумала ці стварыла у сваіх думках. Не хоча прыслухвацца да людзей Зоська. У яе існуе свая праўда, яна жыве сваім прыгожым жыццём. Яе жаданне каб усе ў свеце мірна жылі, былі усе браткамі ці сёстрамі. Паніч які прычыніў зло яе сям’і выклікаў у Зоські не абурэнне і пратэст а надврот, дзяўчына хоча памірыць свайго брата з панам.
Зоська любіць прыроду, на душы яе жыве паэтычнасць, дзяўчына славіць імкненне да чалавечага шчасця.