Сачыненне на тэму «Восень»

Восень. Золата, ціхая восень. Пачынае панаваць непрыкметна, цаляючы. Шырокія клёны, выпраменьваючы сваімі верхавінамі пазалоту, якой хавае іх яна, чараўніца — восень. А вось ужо і асіна задрыжала. Лёгкі ветрык дакрануўся да яе дробных лісточкаў, і затрапяталі яны, гуляючы то чырванаватым, то жаўтлявым кветкам. І быццам згаварылася з імі неба — яго блакіт так добра ўбірае ў сябе іх фарбы. Раптам у небе — ланцужок жураўлёў, яны развітваюцца з палямі, лясамі, адлятаючы ў цёплыя краі. І курлычуць — маўляў, чакайце, і мы вернемся. А вось нешта заварушылася ў траве. Гэта вожык. Ён нешта сабе вынюхвае і вышуквае. Магчыма яблык, або які-небудзь грыб ? Раптам ён убачыў вужа, увесь напружыўся і чмыхнуў. Той меланхалічна « праплыў » далей. Цяпер вожык спакойна і хутка знойдзе грыб. Грыб? Адкуль грыбы? І вось ён: на першы погляд непрыкметны, расце сабе маслёнак . Гэта толькі здаецц , што грыбоў тут няма. Вось падымі палачкай лістоту — яны замаскіраваліся, прыкрыліся сваімі капялюшыкамі. Масляты, вядома, добра маскіруюцца : афарбоўваюцца ў колер леташніх хваёвых галінак — ня прыгледзішся, так і не заўважыш. А вось што рабіць беламу грыбу ? Да кошыка яму быць не вельмі хочацца і ў той жа час падабацца расці горда, адкрыта. Перш чым сарваць яго, ім абавязкова любуешся. Шуміць па — асенняму занепакоена лес. І не толькі лес. Уся зямля напаўняецца восеньскімі мелодыямі. Калі стаіш каля ўзаранага поля, здаецца, быццам зусім відавочнай выявай паглынае яно апошнія цёплыя прамяні сонца. Дыхае лёгка ( навярэдзіла за лета ), аддаўшы свой твор, якое упрыгожвала на прасторах пад дажджамі і сонцам. Дыхае, яму лягчэй. І ў яго зноў пакладзена збожжа, якое прарасце ранняй вясной. Не, поле не адпачывае — поле працуе. Глядзіш на прыгажосць зямную, задумваешся. Не, не можа быць, каб усё гэта загінула ў полымі вайны, укрылась шэрым попелам атамных выбухаў. Не можа розум чалавека дапусціць гэтага …