Адзін раз мы з сябрамі вырашылі схадзіць у лес. Справа была восенню, у верасні. Мы дачакаліся нядзелі, узялі компас, каб не згубіцца, і пайшлі . Бабуля зрабіла нам бутэрброды, каб мы не прагаладаліся. Нас было шасцёра дзяцей з нашага двара і мы яшчэ ні разу не хадзілі ў лес без дарослых. Мы крыху хваляваліся.
Верасень — гэта першы месяц восені. Восень, можна сказаць, толькі пачынаецца. Яшчэ цёпла, амаль як летам. Дрэвы ўжо пачалі жоўкнуц , але не ўсё. Асабліва добра гэта было відаць у лесе : адно дрэва стаіць сабе зялёнае, нават і не думае афарбоўвацца ў восеньскі колер. А іншае — ужо жоўтае — жоўтае, і пачынае скідаць лісце. Яны падаюць на сцежку і выдатна шастаюць пад нагамі. Мы вырашылі, што калі будзем адыходзіць з лесу, то збярэм букеты з такіх лісця і падорым іх сваім мамам.
Лес восенню вельмі прыгожы. Дыхалася там добра, спявалі птушкі. А некаторыя птушкі не спявалі, а трашчалі — гэта сарокі, любяць яны пакрычаць на ўвесь лес, убачыўшы незнаёмца. Гэта яны іншых жыхароў лесу папярэджваюць, што нехта чужы прыйшоў, будзьце напагатове.
Мы вельмі хацелі сустрэць у лесе якую — небудзь жывёлу : убачыць лісу з рудым хвастом, або зайца- баязліўчыка, ці хаця б калючага вожыка. А асабліва мы хацелі сустрэць шэрага ваўка і паказаць яму, што мы яго зусім не баімся. Кожны з нас трымаў па вялікай зручнай палцы, якія мы прама на краі лесу зрабілі з вялікіх сухіх галінак. Але нікога такога нам не трапілася, відаць, сарока ўсіх паспела папярэдзіць, каб схаваліся лепей.
Але затое нам трапіліся грыбы. Спачатку адзін хлопчык , які быў у лесе ўпершыню, закрычаў : «Ой , я нешта знайшоў ! » Мы паглядзелі — гэта быў грыб. Гэтыя грыбы мне добра вядомыя. Гэта вельмі добрыя грыбы . Яны яркага жоўтага колеру і ў іх трошкі дзіўная форма , яны могуць выглядаць як маленькія. А самае прыемнае ў гэтых грыбах тое, што яны растуць вельмі вялікімі сямейкамі, рассыпаюцца па ўсёй палянцы. Таму ўсім нам адразу знайшлося занятак : мы вельмі старанна агледзелі палянку і сабралі некалькі дзесяткаў гэтых сімпатычных жоўтых грыбочкаў. Яны называюцца лісічкі. Вось як нам пашанцавала : лісіцу мы не сустрэлі , але лісічак набралі.
Трава таксама пачала жоўкнуць, але была амаль зялёнай. Мы выйшлі на іншы край лесу, побач з вялікім лугам. Там стаяў вялікі стог сена. І мы вырашылі зрабіць там прывал. Мы адпачылі і пайшлі дадому. Дарога дадому чамусьці апынулася карацей бо мы крыху стаміліся і ўжо не спыняліся , каб палюбавацца наваколлем. Дома бабуля пажарыла нам нашы грыбы з бульбай. Яны апынуліся вельмі смачнымі. А восеньскі лес надоўга застанецца у нашай памяці.
выфамвыа