Мала хто з нас можа сказаць, што любіць вецер. Ва ўяўленні адразу ўсплываюць карціны халоднага і золкага дня. Вецер здзімае з дрэў апошнія пажоўклыя лісце, а дождж барабаніць па дахах і карнізах. Ці нават горш — калі зімой лютая завея замятае дома і дарогі. Неба становіцца шэра-белым, і ледзь праступаюць сілуэты будынкаў. У такія дні марыш толькі аб хатняй выгодзе.
Але вецер бывае і іншым. У гарачы душны дзень няма нічога лепш, чым легкі парыў ветру. Ён прыносіць доўгачаканую прахалоду. А ўспомнім свежасць саланаватага марскога брызу. Адразу ўяўляеш сонечны дзень на пляжы і далекія крыкі чаек. Вецер калебліць марскую ваду, і яна б’ецца аб бераг пеннымі хвалямі. У стэпе вецер носіць па зямлі перакаці-поле і цягне ўніз высокія травы. Ён распаўсюджвае вакол духмяны водар стэпавых раслін.
Вецер зменлівы. Бывае цёплым і халодным, свежым і пыльным. Ён то моцны і бязлітасны, то ласкавы і добры. Ён усе мяняе, пераносіць з месца на месца. Вецер ніколі не спыняецца. Ён вялікі падарожнік. Заўсёды вандруе далекімі далямі. Ён ведае ўсе дарогі, але нават яны яму не патрэбныя. Ён мог бы раскрыць усе загадкі і сакрэты, перадаць незвычайныя водары. Але вецер да нас абыякавы, таму назаўсёды захавае свае тайны.букеты і заслухоўвацца птушынымі спевамі. Дыханне ветру сагравае набраклыя пупышкі дрэў і кустоў, у чаканні цуду нараджэння новай лістоты. А як ён любіць яблыневы і вішневы колер, пахучы на ўсю акругу, радуе вока пяшчотна-ружовымі і беласнежнымі пялесткамі, якія пакрываюць паветраным крэмам маладую траву.
Летняя спёка прыносіць з сабой гарачае, пякучы дыханне, небяспечны вецер. Найменшая іскра, якая ўспыхнула няўзнак ў неасцярожных руках, тут жа падхапляецца ім і, расце, падпаленым комам коціцца па лясных палянах, сухім стэпам і трапяткім ляскам. Вецер заціхае толькі, калі на папялішчы застаюцца толькі журботныя, абгарэлыя карчакі якія тырчаць у разнабой, пні. Збянтэжана падціснуўшы хвост,ён з усіх ног нясецца дадому.
У восеньскім лесе вецер заўсёды жаданы госць. Пакружыць ў віхуры вальса каляровую лістоту, зазірнуць у дупло да філіну і вавёркі, прабяжыць побач з вожыкам па, засыпанай восеньскім лістападам, сцежцы, пакуражыцца у пышных, залатых кронах векавых дубоў, разгайдаць карабельныя мачты вечназяленых сосен, ўзляцець да аблокаў і пагуляць з імі ў квач. А ўжо потым, у лістападзе, набрацца сіл для апошніх восеньскіх ураганаў з зацяжнымі ліўнямі. Вецер заўсёды працуе, круглы год ён побач з намі.