Родная мова. Яна такая непаўторная, меладычная і пявучая, так як увабраў у сябе гул дуброў і лугоў, палёў і лясоў, духмяны, п’янлівы пах роднай зямлі. У народзе няма большага скарба, наша мова. Бо менавіта мова — гэта характар народа, яго памяць, гісторыя і духоўнае магутнасьць. У ім адлюстроўваюцца звычаі, традыцыі, побыт народа, яго розум і вопыт, прыгажосць і сіла душы яго, народа, колер і завязь. Яшчэ ў дзяцінстве родная мова дапамагае нам пазнаваць свет, адкрываць для сябе вялікі і чароўны свет жыцця. Без мовы не можа існаваць і развівацца грамадства, так як ён дапамагае людзям абменьвацца думкамі, выказваць свае пачуцц , дасягаць ўзаемаразуменн , ствараць духоўныя каштоўнасці.
Слова вельмі шмат азначае ў жыцці. Як вядома, яно можа ўплываць на лёс, яно як бачыш змяняе размяшчэнне духу, робіць чалавека шчаслівым або разгубленым. Брыдка, калі чуе , як часам, людзі скажаюць нашу мову такімі словамі, якіх не знойдзеш ні ў адным з слоўніка . Ці то грэбуючы, ці то не ведаючы мовы.
Той, хто грэбліва ставіцца да роднай мовы, да роднага народу, не заслугоўвае ўвагі і павагі. І гэта балюча нам, тым, хто любіць родную Беларусь, родную мову. Мова служыць нам заўсёды. Шчырымі словамі мы звяраем ў дружбе, словамі пяшчотнымі адкрываем сэрца любімаму чалавеку, словамі вострымі і цвёрдымі, «быццам сталь», даем адпор ворагу. Нельга хадзіць па роднай зямлі, не зачароўваючы роднай мовай, ня ведаючы і ня вывучаючы яе .
Беларуская мова — гэта квяцістая, духмяная, неўвядальная кветка, якая вечна квітнее, адольваючы час, кідаючы квяцістасьцю стужку з мінулага ў будучыню. Беларуская мова — гэта неацэннае духоўнае багацце, з якім народ жыве, перадаючы з пакалення ў пакаленне мудрасць, славу, культуру і традыцыі. Наша беларускае слова хоць і памірала з голаду, і гаравала, пераследвалася і забаранялася, але выстаяла і адрадзілася і працягвае хваляваць сэрцы многіх . Нашай мовы патрэбен менавіта цяпер агонь любові і духоўная моц.