Сачыненне на тэму «Яны змагалісь за Радзіму»

Ніхто ўжо і не распавядзе нам аб тым, што адбылося ў першай палове 20 стагоддзя. Таму як час ідзе, а тыя, хто стараўся зберагчы будучыню нашай краіны, ўжо патроху адыходзяць з жыцця. Цяпер ужо практычна і няма каму сказаць: «А вы памятаеце…», але ўсе роўна мы ведаем і памятаем тых, хто змагаўся за Радзіму, хто аддаў свае жыццё ў імя светлага і свабоднага будучага, хто, не шкадуючы сіл і крыві, стараўся абараніць сваіх дзяцей і ўнукаў. Кіраваныя адзіным імкненнем і мэтай перамагчы любым коштам, ваяры Савецкага Саюза рашучым крокам ішлі на бой. Наступаючы на горла арміі, нямецкія акупанты, не шкадавалі нікога: ні маладых хлопцаў і дзяўчат, ні пажылых людзей, ні дзяцей.Адалеўшыя прагнасцю і імкненнем да заваявання ўсе большай прасторы, яны выпальвалі і знішчалі усё на сваім шляху. Аднак, адважныя і самаадданыя байцы Савецкай арміі, не баючыся страціць свае жыцці, ішлі наперад і наперад, прыкрываючы грудзьмі родную зямлю. І яна іх прымала, як маці, як бацькоўскі дом. Яна вяла іх наперад да мэты, часам хавала іх у акопах. Але ніколі не аддавала. Таму воіны засталіся ёй верныя, таму, не шкадуючы жывата, падалі на амбразуру і вялі бой да апошняй кроплі крыві, да апошняга ўздыху, да апошняй малітвы. І іх пачулі, і іх просьбы пачулі…Вось такія яны — нашы героі… Колькі ж невядомых салдат засталося ляжаць у зямлі, да гэтага часу абдымаючы і абараняючы яе сваей грудзьмі. Ніхто не памятае, ды і наўрад ці ведае іх імёнаў, але кожны ўдзячны ім за захаваную нам жыццё. Шмат і тых, хто дажыў да нашых часоў, толькі яны здольныя расказаць нам пра самых страшных і бударажыць свядомасць успамінах, якія засталіся самым моцным і не сціраючым адбіткам на іх жыццёвым шляху.Яны перажылі столькі страт, што да гэтага часу не могуць паверыць, што ўсе ўжо скончылася, што ўсе гэта спынілі яны — тыя, хто змагаўся за Радзіму.