Жыццё чалавека — самае дарагое , што ён мае. Яно непаўторнае , унікальнае , яно бясцэннае. Жыццё чалавека — Божы дар! Але чамусьці мала хто з нас сур’ёзна задумваецца над тым , як ён жыве , для чаго жыве і што пакіне пасля сябе . Часцей за ўсё чалавек пачынае задумвацца над тым , што такое жыццё , калі за яго плячыма ўжо шмат пражытых гадоў. Усе важныя падзеі , дарагія людзі , мары , якія спраўдзіліся , і тыя , што ніколі ўжо не ажыццявяцца , — усё гэта складае бясцэнны жыццёвы вопыт чалавека . Я мяркую , што на самой справе вельмі важна зразумець , што такое жыццё , калі ты яшчэ вельмі малады і можаш выбіраць , як жыць. Свет поўны бясконцых магчымасцяў , і цяжка знайсці правільны шлях . Усе мы чулі , як людзі ва ўзросце часта са шкадаваннем прызнаюць , што не зрабілі таго , чаго больш за ўсё хацелі , а часу выпраўляць памылкі ўжо няма … Жыццё чалавека — найвялікшая каштоўнасць. Кожны можа раскрыць свае таленты і дамагчыся поспеху , калі будзе вучыцца , развівацца , праяўляць цярпенне і лаяльнасць да іншых . Жыццё сумная без блізкіх людзей , любімых заняткаў , інтарэсаў. Мне здаецца , залатое правіла « Стаўся да іншых так , як бы ты хацеў, каб яны ставіліся да цябе » — гэта універсальны арыенцір на ўсе выпадкі жыцця. Калі ты можаш паставіць сябе на месца іншага чалавека, то ўжо не захочаш прычыніць яму боль. І калі ўсё зразумеюць гэта і будуць прымяняць на практыцы, то жыццё кожнага з нас стане лепш.
Людзі цэняць каштоўныя камяні. Яны берагуць іх , падбіраюць прыгожую аправу , беражліва захоўваюць і баяцца страціць , а самую галоўную каштоўнасць — наша жыццё — часта пускаюць на самацёк. Мы , не задумваючыся пражываем дзень за днём , растрачваем час на пустыя забавы або гультаяваць каля тэлеэкрана . Але наступіць момант , калі кожны чалавек спыніцца і спытае сябе : «А навошта я жыву? Для чаго мне жыцьцё маё дадзена?». Бо калі лёсам , прыродай , нейкімі вышэйшымі сіламі было наканаванае наша з’яўленне на свет , значыць , гэта не выпадкова. Для кагосьці мэтай жыцця становіцца стварэнне сям’і, нараджэнне і выхаванне дзяцей. І калі чалавек з усёй адказнасцю ставіцца да гэтага, то, без сумневу, пражыве жыццё з карысцю. Ён укладзе ў сваіх дзяцей усё самае дарагое і лепшае, што нясе ва ўласнай душы, ён аддасць ім усю сваю любоў і клопат і, хутчэй за ўсё, падорыць свету годных людзей, якія ўнясуць свой уклад у паляпшэнне і росквіт жыцця на Зямлі. Я пакуль не ведаю, што змагу, што паспею зрабіць у сваім жыцці. Ведаю толькі, што буду імкнуцца, каб у канцы шляху мне было што ўспомніць, расказаць, каб я мог ганарыцца пражытым жыццём, каб маім родным, сябрам і знаёмым не было «пакутліва балюча» за мае бязмэтна пражытыя гады.