Калі вы спытаеце мяне « Ці ганаруся я сваёй краінай? » То без ваганняў адкажу : «Так , я ганаруся сваёй краінай! «. Што можа быць больш натуральным і больш годна, чым любоў да роднай краіны і гонар за яе. Я не разумею тых сваіх суайчыннікаў, якія, нарадзіўшыся ў Беларусі не любяць яе і мараць пакінуць. Не любіць Радзіму, для мяне гэтак жа ненатуральна, як не кахаць маці, якая нарадзіла цябе ў пакутах і з любоўю ўзгадавала, хай нават у беднасці. Я лічу, гэта чорная няўдзячнасць і глыбокі эгаізм.
Нельга любіць тое, чаго не ведаеш, і ганарыцца невядомым. Мне здаецца, такое іх стаўленне да Беларусі вынікае ад павярхоўнага, спажывецкага стаўлення да яе; ад нежадання вывучаць і пазнаваць яе гісторыю. Таму што, спазнаючы, пачынаеш суперажываць аб яе цяжкім, гераічнім і вялікім лёсе. У табе нараджаецца гонар за дачыненне да вялікіх подзвігаў. Чым далей і глыбей я вывучаю гісторыю сваей краіны : ад Старажытнай Русі да сённяшняга дня, тым больш велічны ў маёй свядомасці яе хадоў, дзяржаўнага аблічча ; тым бяспрыкладным тысячагадовым подзвігу народа, які стварыў, які захаваў, і прымножыў бязмежныя прасторы маей Айчыны ; тая недасягальная духоўная вышыня, заваяваная маімі продкамі. З тысячагадовых глыбінь ўстаюць тытаны думкі, духу і волі перад подзвігамі якіх, цьмянеюць цені здрад, падзенняў гады смуты i ліхалеццяў .
Так, шматлікія старонкі нашай гісторыі напісаны чорнымі і крывавымі фарбамі, але не зацямніць ім сонца беларускай славы. Беларусь заўсёды была самай міралюбнай краінай, пад шатамі якой узрасталі і памнажаліся іншыя народы. Яна не вяла захопніцкіх войнаў, і не яе віна, што незлічоныя сквапныя арды, якія прыходзяць да нас з мячом, часцяком праводзіла да іх роднага парога.
Прыйшла мая чарга зберагаць і ўпрыгожваць Беларусь, каб мае дзеці маглі ганарыцца сваёй роднай краінай! Я ганаруся табой мая краіна і ніколі не пакіну цябе.