Рань. За акном цёмна. Ты ляжыш у ложку, накрыўшыся з галавой, захутаўшыся ў дзьве коўдры, і нават пятку шкадуеш высунуць з « хаткі » : холадна! Учора былі завіруха, мароз, мяцеліца. Але гэта не перашкодзіла да позняга вечара бадзяцца ў двары, будаваць з сябрамі ледзяную вежу і снежную крэпасць, а пасля — у адзін голас іх ламаць. Нос пачырванеў, губы абветрылісь і нават трохі пяршыць у горле. Галоўнае — каб не пазнала мама, і не пакінула сядзець дома, лячыцца і піць чай з лімонам і малінай. Бо цяпер — канікулы! І наперадзе цябе чакае цэлы дзень, кароткі дзень сярэдзіны зімы, напоўнены марозікам, гульнямі, снегам і свабодай. І чаканнем падступае свята, такога доўгачаканага і каханага, самага цудоўнага ў календары — новага года!
Зімовая раніца пачынаецца з кубка гарачага малака з мёдам і румяных бабуліных плюшак. Пакуль жуеш, паспяваеш прачытаць цэлы раздзел новай прыгодніцкай кнігі, набытай татам, аб піратах, скарбах, жорсткіх бітвах і выкрадзенай прыгажуні. Да чаго ж цікава! Нават малако астыла.
У кватэры ціха. Дарослыя на працы, у іх не бывае вакацый. За вокнамі ўжо світае. Дзень будзе выдатным : халодны і сонечны, без ветру і завірухі, ідэальны для здаровай зімовай прагулкі. І ты спяшаешся апрануцца цяплей, выбіраеш самы любімы, звязаны мамай, сіні швэдар з высокім горлам і сняжынкай на спіне, нядбайна намотваеш шалік, суеш ў кішэню запасныя рукавіцы, каб не вяртацца дадому да самага абеду. Куртку зашпільваеш ўжо на бягу. Пляскаеш дзверы, ляціш ўніз, пераскокваючы праз 2-3 прыступкі, раптам ўспамінаеш : ключ застаўся дома! Падымаешся назад, на пяты паверх, знаходзіш ключ на палічцы ў калідоры. Зноў спускаешся, ужо спакойна і паважна, як дарослы. Расчыняюцца дзверы цёмнага цёплага пад’езда. і трапляеш у казку !
Снег слепіць вочы, адлюстроўваючы сонечныя прамяні і пераліваючыся ўсімі колерамі вясёлкі, як скарбы ў куфры, захопленым піратамі з недачытанай кніжкі. Каштоўныя камяні гараць і зіхацяць : смарагды, тапазы, цытрыны, аметыст. З дахаў звісаюць ледзяшы і жамчужныя каралі прыгажунь , заменчаных ў вежы, якую ахоўвае велічэзны агнядышны дракон. Сонечныя зайчыкі скачуць па дахах дамоў, як залатыя і сярэбраныя манеты, што не падзялілі паміж сабой крыважэрныя разбойнікі. А на галінцы рабіны — цуд ! Першы ў гэтым годзе, лалава- чырвоны, натапырыўся гіль снедае марозава ягадамі!
Аслупянеўшы ад уражанняў, ты стаіш, не ў сілах рушыць з месца, хвіліну, дзве, а можа, гадзіну ці нават стагоддзе, пакуль табе прама ў лоб не пападае сняжок, пушчаны трапным стралком, суседам і аднакласнікам. І пачынаецца шум, валтузня, весялосць, шчасце. Малюнкі змяняюць адзін аднаго, як рознакаляровыя бляскі і шкельцы ў калейдаскопе. Пра абед ты забываеш, вядома, бо будуецца горка, заліваецца каток, ратуецца з склепа незнаёмая худая котка, і вас з сябрамі чакаюць сотні неадкладных спраў. Зімовы дзень, насычаны эмоцыямі, пралятае, сонца з сумам садзіцца, з працы вяртаецца мама. І табе даводзіцца развітацца з вясёлай чарадой, бо мама нясе цяжкія сумкі, і ёй трэба дапамагчы.
Увальваешся ў кватэру раскудлачаны, кудлаты, мокры. На куртцы бракуе гузікаў і страчаны шалік. Але дзень прайшоў выдатна! І наперадзе яшчэ доўгі зімовы вечар, і недачытаная кніга вабіць неверагоднымі прыгодамі, а тата прынясе жывую елку! Пасля вячэры ўсёй сям’ёй вы будзеце яе прыбіраць, і надзець макушачку давераць менавіта мне.
Все ок