Мне падабаецца зімовы час года. Я люблю наведваць зімовы лес. Ціха зімой у лесе. Дрэвы пакрытыя снежнымі карункамі, яны як быццам спяць. Высокія вяршыні алей ўпрыгожаны гірляндамі гузоў, якімі кормяцца птушкі.
На паляне асабняком красуюцца маленечкія ялінкі. Іх зусім занесла. Якія добрыя яны цяпер, якія прыгожыя! Завіруха паблякла пышную прычоску стройных соснаў. Глыбокі зімовы сон прыроды, але цепліцца жыццё пад гурбай. Калі расчысціць гурбу да зямлі, то можна заўважыць кусцікі брусніцы, галінкі чарніцы і лісце іншых раслін. На лясных палянах бачныя сляды жывёл : лісы, зайца — беляка, лася.
У непраходных яловых лясах будуюць свае бярлогі мядзведзі. Пад нізка навіслымі галінамі хаваюцца зайцы — бялякі. У густых калючых галінах елі будуюць свае домікі — гнезды вавёркі. Многія птушкі зусім не ляцяць ад нас на зіму. Рабчыкі, цецерукі, глушцы, курапаткі жывуць круглы год на адным месцы. З дробных птушачак вераб’і нікуды не ляцяць ад нас. Застаюцца з намі сініцы, дзятлы, сойкі, сарокі. Сваім яркім апярэннем ўпрыгожваюць нашу зімовую прыроду снегіры. Голадам страшна зіма птушкам, а ня холадам. Прабушуе мяцеліца, і лес чароўна зменьваецца. Добры лес у зімовым уборы!
Клапатлівай гаспадыняй прыйшла ў нашы лясы зіма. Вось курган на ўзлеску. Гарэзлівы вецер узяў ды і садзьмуў з яго белую шапку. Трэба яе надзець. У цяжкія снегавыя футры прыбралі яна елі і хвоі, да самых брывоў насунула ім беласнежныя шапкі, нават пра галінках не забылася — дала ім пуховыя рукавіцы. І рабіны падарунак — белая шаль . З-пад яе » гронкі ягад, нібы чырвоныя завушніцы віднеюцца.
Вось з-за шэрай хмаркі вызірнула сонейка, і не пазнаць знаёмай палянкі. Заіскрылася ўсё вакол, заззяла, здрыгануліся і пацягнуліся да сонца касматыя галінкі елак. Ужо не нарадам ці сваім выхваляюцца? Настойлівей застукаў дзяцел. У такую пару і стомленасці не адчуваецца. Выйшла з дупла белка. Хочацца і ёй на сонейку пагрэцца. Весялей пераклікаюцца птушкі. Ўзрадаваліся.
А паветра іскрыцца, нібы працяты мігатлівымі пылінкамі. Лёгка дыхаецца ў зімовым лесе. Добра правесці тут выхадны дзень.
Нам здаецца, што ў зімовым лесе пануе супакой і цiшыня, але гэта толькі на першы погляд. Калі з’яўляецца сонца, увесь лес зменьваецца і блішчыць. Многія лясныя жыхарыляглі ў спячку, а тыя, хто застаўся, прыкладваюць вялікія намаганні , каб пракарміцца. Вось заяц — баязліўчык здзірае кару з бяроз, а вось і сінічка пералятае з дрэва на дрэва. Раптам з велізарнай галінкі елі ўпаў снег, гэта белка скача з арэшкам у зубах. Нават воўк і ліса не сядзяць на месцы, яны гойсаюць па лесе ў пошуках здабычы. Снегіры, як ягады рабіны. Прыселі на галінцы. Удалечыні важна блукае лось з вялізнымі рагамі .
А сам лес наражаны пухнатым, беласнежным снегам, іскрыстым ў промнях сонца.
Як добра зімой у лесе !