Зімовы вечар. Я стаю ля акна і гляджу на двор. Яшчэ ўчора ён быў чорным і непрывабным. А сёння ўсе змянілася, бо выпаў снег.
Запальваюцца агні на вуліцах і ў дамах, і здаецца, што ты трапіў у казачны і фантастычны свет.
Не магу ўтрымацца — і, апрануўшыся, выбягаю на двор. Крочу па тратуары, пасыпаць белымі пухнатымі сняжынкамі, і ўяўляю, што гэта адбываецца ў сне і што я іду не паводле самому звычайнаму тратуару, а па казачным мосце, па баках якога растуць сярэбраныя дрэвы. На святле высока, пад самымі ліхтарамі, круцяцца, як маленькія матылі, буйныя шматкі снегу ў сваім непаўторным карагодзе. Я злавіла на далонь некалькі сняжынак, яны былі незвычайна прыгожыя, але імгненна расталі. Ад вясёлага карагода сняжынак на душы радасць: вось ён, нарэшце то, першы снег!
Свет цяпер гарыць ва ўсіх вокнах. У такі час у двары яшчэ прывабней і прыгажэй. Снег, які ляжыць на газонах і тратуары, пераліваецца рознакаляровымі агнямі, а калі ўсходзіць месяц, становіцца срэбным. Снег — цуд прыроды. Дамы здаюцца якімі то прывіднымі волатамі, а святло ў вокнах — іх мігцяць вачыма.
Няпроста расказаць пра тое, чым людзям так падабаецца зіма. У далёкія часы чалавеку некалі было любавацца ні лёгкасцю марозных узораў, ні мудрагелістым спляценнем пакрытых інеем галінак. Тады легенды пра зіму апісвалі яе суровай і бязлітаснай. Аднак, паўночныя народы заўсёды любілі зіму — бо гэта іх прырода. Не баяліся яны холаду, а любаваліся зорным небам, якое зімой асабліва яркае, любаваліся беласнежным снегам. А ўжо што казаць пра паўночнае ззянне — вось якую прыгажосць падарыла суровая прырода. Зіма, зімовы сон прыроды — гэта час, які чалавек так ці інакш праводзіць дома, адзін, з сям’ёй. Па крайняй меры, у вёсках зіма — час адносна спакойны. Мноства казак і легенд нарадзіліся, па ўсёй верагоднасці, зімой, калі не трэба было ўвесь час працаваць у поле. Раніца не паспела наступіць, як яе змяняе яшчэ больш кароткі дзень, і, нарэшце, надыходзіць вечар. Заўтра будзе новы дзень і новая раніца. Але зараз зімовы вечар. Паўсюду надыходзіць зімовы сон.Снежные шматкі падаюць на мяне.Ах якія яны прыгожыя, яны падобныя на мудрагелістыя зорачкі. Вось скончыўся снегапад і пасыпалася снежная пыль.Ах як хочацца зваліцца на мяккія гурбы ! Напэўна я ў казцы ? як хочацца пайсці на гару ! А там няма ніякіх узораў і слядоў ! За той час пакуль падаў снег туды не ступала нага чалавека! Царква накрылася пухнатым, мяккім дываном. Пачалась вячэрняя служба. Ой, як гучна тэлефануюць званы! Пара ісці да хаты. Падняўся вецер пачалася завіруха.
Но ўсё роўна на вуліцы вельмі прыгожа. Сумна, што даводзіцца пакідаць гэтую казачную краіну. Як добра, што наперадзе цэлая зіма ! І будзе не адзін зімовы вечар.