Мая любімая казка называецца «Ідзі туды — не ведаю куды». Яна незвычайная. Бо звыклы герой гэтай казкі — гэта Іван-царэвіч або Іван-дурань, у крайнім выпадку. А галоўным героем «Ідзі туды — не ведаю куды» з’яўляецца Андрэй-стралок.
Па сюжэце казкі злы цар хоча адабраць у Андрэя яго жонку-прыгажуню Мар’ю.Ён задае стралку самыя неймаверныя заданні, каб той не змог іх выканаць і знік у чужых краях.
Але верная жонка Андрэя не хоча даставацца трусліваму і подламу цару. Мар’я дапамагае каханаму мужу выканаць заданні. Яна не толькі прыгажуня, а яшчэ чараўніца і разумніца.
Андрэй-стралок едзе ў далекія краіны, прывозіць адтуль дзіўнага ката Баюна. З дапамогай Бабы-Ягі Андрэй пераскоквае вогненную раку на чароўнай бабульцы-жабе. І потым ён знаходзіць «нешта — не ведаю што», нябачнік свата Навума, які выконвае любыя жаданні.
Я думаю, што гэтая казка вучыць падзякі. Так, у першую чаргу, менавіта падзякі. Невідзімка сват Навум пагаджаецца пайсці з Андрэем і служыць яму, калі той першым паставіўся да невідзімку па-чалавечы. «Колькі гадоў служу, скарынкі гарэлай не бачыў, а ты мяне за стол пасадзіў» — здзівіўся невідзімка. А яшчэ казка вучыць не быць прагным і не браць чужога, інакш нават свае страціш.