У творы “Алені” Івана Пташнікава мы знаёмімся з дванаццацігадовай дзяўчынай, якую завуць Ірынка. Дзяўчынка жыве ў Бярэзаўцу разам з сваімі бацькамі. Жыла гэта сям’я ў лесе, бо бацька Ірыны быў лесніком.Ірынкі падабадлася жыць у лесе, яе вабіла навакольнае асяроддзе, яна любіла прападаць часмі на прыродзе, назіраць за светам.
Ірынка хоць і была рослай дзяўчынкай, аднак была вельмі худая.Яна мела доўгія чорныя валасы, якія любіла прыбраць у косы.Аднак адзенне яе было не зусім прыгожае, бо насіла яна старэнькую фуфайку, на галаву завязывала матчыну хустку і на нагі адзявала самаробныя буркі.
Па вучобе Ірынка вельмі старалася, вучылася добра.Аднак у сяле была толькі трохкласавая школа. А каб перайсці у чацвёрты клас, трэба было ісці вучыцца у суседнюю вёску. Аднак вёска была не вельмі блізка ад іх. Бацькі Ірынкі у гэты год не пусцілі яе у чацвёрты клас.
Ірынка шкадуе і прыроду і лясных звяроў. Дзяўчына не разумее чаго людзі знішчаюць такое прыгожае асяродзе вакол іх. Не даспадобы ёй з піламі леспрамгасаўцы, ні машыны возячыя дровы.
З лясных звяроў вельмі любіць Ірка аленяў.Дзяўчынка даглядае іх, корміць.Вялікае уражанне на Ірынку аказаў учынак дарослых людзей. Дзяўчыне не зразумела адкуль у людзей такія чорствыя сэрцы, і як можна згубіць звера, забіць жывую істоту?
У зіомовы час Ірка адпраілася шукаць сваіх аленяў.Яна верыла у тое, што яны усе яшчэ жывыя. Ірка прабегла амаль увесь лес каб знайсці сваіх звяроў. Пасля чаго яна атрымала запаленне лёгкіх.
Мне вельмі спадабалася Ірынка, бо яна сапраўдны сябар не толькі для людзей але і звяроў. І яна ніколі не пакіне сябра або звера у бядзе, бо у яе простая душа і чувалае, добрае сэрца.