Аднойчы мы з сябрам вырашылі пайсці на рэчку каб катацца на каньках. Але быў пачатак зімы і рэчка не зусім добра застыла. І майму сябру давялося праваліцца пад лёд. Ад страху я пачаў крычаць на беразе.І вырашыў кінуцца на дапамогу. Ісці каля рэчкі было неспакойна.Аднак мне прыйшлося скокнуць у ваду, узняць над галавой сябра і пайсці да берага,трымаючы яго за руку.Дайшоўшы да дому мы паведамілі бацькам аб здарыўшымся выпадку.Бацька сябра – Васіль Андрэеевіч, вырашыў сабрацца з вёскі і пабегчы у гарадок. Маці сябра пачала плакаць ад радасці, што яе сын застаўся жывы.
Васілю Андрэевічу, сказалі,што аптэка у ваенным гарадке не працуе і каб той ішоў у роту да салдат і спытаў пра лякарства там.Ад спалохання Васіль Андрэевіч не запомніў у твар гэтага чалавека.Прыйшоўшы у гарадок да камандзіра, той казаў аб’явіць па ротах каб пашукалі лекі.
Усім салдатам сказалі стаць у строй, і калі тыя знайшлі лякарства і далі іх Васілю Андрэевічу,ён вырашыў падзякаваць ад душы усіх салдат і камандзіра часці.Ад радасці, трымаючы лекі у руке, яго думкі і пачуцці заставілі яго пакланіцца да зямлі. У хуткім часе сябар мой паправіўся, але мы больш не хадзілі адны на рэчку.