Сачыненне на тэму » У лесе»

Люблю цёплы ўтульны гадовы лес. Люблю бліскучы чароўны зімовы лес. Але асабліва люблю восеньскі лес. Заходжу ў маляўнічае царства. Пад нагамі шастаюць рознакаляровыя лісце, засцілаючы паўсюль пярэстым дываном. Стройныя бярозкі калыхаюць свае пышныя галоўкі. Але вось дзьме вецер і залатым дажджом сыплюцца мне на галаву разьбяныя лісточкі. А побач дрыжаць чырвонымі манеткамі лісце асіны. Скрозь кроны дрэў прабіваецца нясмелы сонечны прамень. Іду па сцежцы і заўважаю беглых са ўсіх бакоў клапатлівых мурашак. А вось і мурашнік. Як мала засталося ў ім адкрытых хадоў. Падымаю галаву і бачу мудрагелістыя карункі. Гэта папрацаваў павук. Расцягнуў свае сеткі ад дрэва да дрэва. Яшчэ вельмі цёпла, але ўжо сумна ад паху мінулага лета, шматслойнага, рэзка-кіслявага. Дрэвы скідаюць абпаленую за лета лістоту. Здаецца, што ствалы цямнеюць, яны стаміліся і хочуць спаць. Няўрымслівыя дробныя павучкі з неверагоднай хуткасцю плятуць павуцінне, і ты, не бачачы, зрываеш іх пасткі. Асабліва радасныя чаму-та птушкі. Хтосці збіраецца ў дарогу, хтосці, ад’еўшысь за лета, рыхтуецца да зімы, а маладыя вывадкі незвычайна актыўныя, пырхаюць, б’юцца. Яны яшчэ не ведаюць, што такое зіма і не чакаюць ад яе хітрыкаў. Што гэта там, удалечыні? Не навагодняя ці елка? Падыходжу бліжэй і бачу, што гэта рабінка прытулілася да елачцы і расклала на яе лапах свае яркія гронкі. Азіраюся вакол і скрозь апаўшую лістоту заўважаю вялізны чырвоны капялюшык. Гэта краснагаловік — вялікі і дужы. Няхай расце. Прыслухоўваюся і чую шум дрэў, патрэскванне галінак. Дзе та яшчэ чутныя галасы птушак. На схілах, у высокай траве, імкліва праносяцца яшчаркі. Толькі шамаценне і калыханне травы выдае іх прысутнасць. Яшчэ лётаюць пчолы. Іх мала, а іх палёт цяжкі і благосны. Матылёк калыхаецца на цяжкай кветцы лапуха. Ён можа так доўга сядзець, склаўшы крылы, што, здаецца, ўжо ніколі не ўзляціць. І неба — пранізліва блакітнае, высокае, з які сыходзіць ўвысь сонцам. Гэтая святочная асенняя акварэль прабудзе нядоўга, затым фарбы зменяцца на больш халодныя тоны, набухнуць і стануць панурымі. А пакуль цёпла, светла, усё дажывае, спяшаецца, і сумна, што цяпло не забярэш у зіму. Раптам у лесе пацямнела. Гэта непрыкметна падкраліся хмаркі. А гэта што за гук? Гэта застукаў па лісці дожджык. Пара дадому. А восеньскі лес надоўгі час застанецца ў маёй памяці, бо такой прыгажосцт не забудзеш ніколі. Бо ў гэту пару лес шчыры на многія віды грыбоў, мае прыгожы від  і дорыць чалавеку чыстае, свежае восеньскае паветра.